برای پدر

در سوگ پدر نازنینم ، میر عبدالله سیار ( شاعر، مترجم، پژوهشگر و منتقد ادبی)
……

دستان گرم تو
درد آشنای زمین بود و آفتاب.
دیری‌ست،
پیوند خورده با تپش ریشه‌ی درخت
با خاک کوهسار که می‌جوشد از دلش
“خِنّا”ی پاک و ناب*
کو می‌دهد ز قلب زمین روحِ تشنه را
آب حیات‌بخشِ زلال از سخاوتش.

سودای دیدنت
در روشنای روز
آوار می‌شود به سراپای بودنم.
لمس صدای تو
با بند بندِ جان
دیری‌ست خاک می‌خورد در گوشه‌ی دلم.

دیری‌ست چشم تو،
آن خاستگاه نور،
سوسو نمی‌زند در چشم‌های من.
باطل نمی‌کند
سِحر نگاه تو
افسون رنج زمین را که می‌دَرَد
قلب غمینِ گرفتار کوه را
زآتشفشانِ درد.

گم می‌شوم مدام در آوارِ خاطره،
در روزهای گرم و سپید حضور تو.
آواز می‌دهی مرا و صدات هست
در ذهن گم شده‌ام در هزارتو.

با یاد تو هنوز
آوازهای شب‌زدگان کوک می‌شود.
من با صدای گرم تو پیوند خورده‌ام.
شعر سپید و سرخ تو را هر سپیده‌دم
در گوش تند باد
می‌خوانم از تلاطم این آتش کهن
کاندر نهاد من
می‌سوزد و من از دل وجانم هزار بار
فریاد می‌زنم که از این بیش زنده‌باد! **

دوم اسفندماه 1400

—-

* “خِنّا” نام چشمه‌ای‌ست در روستای پدری، “کاورد”، که مزار پدر هم در آنجاست
**آخر شعر اشاره دارد به بیت ” آتشی کاندر نهاد ما فتاد گرچه ما را سوخت، اما زنده‌باد!”، سلیمان لایق