تنفس زن

سه مورد را می توان از این شعر باشعور بیرون کشید . یعنی سه مورد را بیرون می کشم و موارد دیگر را چشم می پوشم : زن و زمان و زمانه

۱- زمان : در باورهای شاعر زمان یا وجود ندارد و یا وجودش مظروف است . یعنی مختار و مستقل نیست . بلکه تابع ظرف و ظرفیتی ست که تو برایش منظور کرده ای . زمان این شعر نیز زمانی ست که ما فکر می کنیم از وقت آن گذشته است یعنی پیش از آفریدن زن که ظاهرا همه ی قوانین سر جایش بودند . نماز بود ( اگرچه به شکلی پنداری ) و فرشتگان که در پس پرده ی کلمات به امورات سماوی خود مشغول بودند . اما همین زمان به گاه خضر ، کش می آید و ناگاه حضورش را می گستراند . شاعر می خواهد پلی از گذشته به اینک بزند و بعد به آتیه پرواز کند . زمان خمیری ست در دست شاعر که خم می شود و حتا می شکند .

۲- زن :
اما عنصر زن که می آید، مقتضیات نیز تغییر می کنند . زن سبب ساز شعر است و سبب ساز گناه نخستین ، و سبب ساز عصیان ، و سبب ساز آدمیت ! پیش از تنفس او ، هیچ یک از این ها نبوده . در واقع شاعر زن را آغاز جهان می داند . جهانی که محسوس است و ادراک می شود

۳- زمانه : اما تز و آنتی تز در نگاهی دیالکتیکی به سنتز تبدیل می شوند . حالا انسان به فراموشی رسیده است . چرا که زن را گم کرده است . و آدمیت دقیقا از همینجا بی رنگ می شود . زن برای مجید قلیچ خانی همچنان الثیاست که اگرچه نماد و نمود حقیقت است ، اما واقعیت نیز با اوست . او که نباشد ، بهانه ای برای سرودن و بودن هم نیست . و این ” بگذار بگذریم ” نیز از سر ناچاری ست . چرا که برای ماندن باید دلیلی داشت و این دلیل حالا در دست شاعر نیست. و انسان به بیگانگی _ از نوع آلبرکامویی _ می رسد . و شاعر می داند که این بیگانگی شبیه بیگانگی شرم است بر گونه / خداست در گناه / رنگ است بر لب و چشم است در بغض .

اما شعر مجید _ که ما و دوستانش به قهوه ی قلیچ می شناسیم _ شعری ست همواره تلخ و تاریک . که باید تلخی اش را چشید تا به شیرینی ادراکش دست یافت . و از تاریکی اش گذشت تا به انوارش رسید . شعر او درب باغ سبز نیست که درونش باری و برگی نباشد ، اتفاقا درب سوخته و پوسیده ای ست که اگر از آن وارد شویم ، به مطلوب خواهیم رسید . لوکیشن‌ها همیشه در شعر مجید قلیچ خانی ، ترسناک و تاریک و مایوس هستند . اما آن کس به امنیت و لبخند می رسد که از این پوسته ها گذر کند . چرا که اگر خوب بنگریم ، حقیقت نیز چنین شمایلی دارد .

درود بر جناب قلیچ خانی بزرگوار، مانای عزیز و بانو عبدلی گرانمهر
ضمن سپاس از شاعر این اثر زیبا از دو عزیزی که با تحلیل شعر بر درک بهتر و ارزشمندی شعر کمک کرده اند سپاسگزاری می‌کنم و ممنونم که با اینکار در بالا بردن آگاهی بنده و دوستان علاقه‌مند نقش بسزایی ایفا می‌کنند.
درود بر شما و شاد و سلامت باشید.
🙏🙏🙏💐💐💐

باور کن شب اگر شب شد به کوچ از کوچه ی چشم تو فکر کرد‌..‌.
قلمتون زرین عزیزجاانم♥️

درود بر شما
با آرزوی توفیق الهی
🌹🌹