پرونده ی پاره

سلام دوست شاعرم

دوباره شعر زیبایت را خواندم
بار دوم بود که به عظمت صور خیالت پی بردم

از معبد میغ پرسید
تو کجا خُفتن از یادت رفت؟
از آنجا من از ما خط خورده بود
و بر پیشانی حیا
حنا گذاشتند!
به عظمت انگشت اشاره ای
که هرگز به عمق تنهایی شاعران نمی رسید

سبک خودت را داشته و از هیچ شاعری تقلید نکرده و کارت عالی ست 🌹

راستی

کسی از پشت کمان ها پرسید
چیز مهمی در زمین هست؟؟
و منش پاسخ دادم
آری
آنکه من،کجا،خُفتن،از یادم رفت

درود جناب قلیچ‌خانی عزیز
سروده‌ی حضرتعالی را خواندم و بنظرم آمد در مورد زندگی از کودکی تا پیری انسان است. آیا این برداشت درست است یا خیلی از مرحله پرتم؟😁😁😁
و اینکه اگر حضرتعالی هم واکاوی بفرمایید بینهایت سپاسگزار خواهم بود.
قلمتان ماندگار و وجودتان مملو از عشق خداوند
شاد و سلامت باشید🙏🙏🙏💐💐💐

دو ساعت نوشتم… همش پرید

از اول :

من که از دادائیسم و دیگر ایسم ها زیاد سر در نمیارم . همیشه هم برام تعجب داشته که چگونه یک عده از شعرا دور هم جمع شدند که بعد از این اینجور بنویسیم !!!
سبک تو ، قهوه ی قلیچ است . و فقط هم خودت بلدی دم کنی . این یک امضاست و منحصر به خودت . و من نیز بارها به تشریح کلماتت کمر بستم انا خوب ، ناگفته ها همیشه بیشتر بودند . دیروز تولد عزیزی بود که باعث شد پس از ۷ ماه مرتکب چند خط شوم که احتمالن شعر باشند . ولی امیدوارم روزی من و شعر از هم جدا شویم . چرا که شعر و کلا هنر ، یک امتیاز اشرافی ست و فقرا در آن راهی نداشتند . تنها پس از کارل مارکس بود که توده های زیرین نیز به هنر ناخنک زدند . و من هم که همیشه ی خدا ، آسمانم جُل بود و آخورم زمین، در این وادی به اشتباه وارد شدم و باید هم برای نجات خودم و هم نجات شعر ، این حوالی را ترک کنم. اما شعر دیروز را هم همینجا به یادگار می ذارم . که گذار و گذر گلهاست :

خوب ، کسی که نیست
خودم _ با اجازه ی باد _ شمع ها را شعر می کنم!
بادکنکی در گلوی منست
که نمی ترکد
وگرنه هیچ دیواری در جهان،
برای پنجره ها رجز نمی خواند!
من هم صدقه ی سر تقدیر ،
بلوط پیری شدم که ریشه اش
دست از ریش خاک بر نمی دارد !

تولدت مبارک
اتفاق خاصی در جهان نیفتاد
مگر تموجی در شعر مانا ، که شراب لاهوتیان ست.
تو اگر به یک کلمه ام دخیل می بستی گلاله
پیراهنت بدهکار هیچ بادی نمی شد
چه می دانستم
تقدیر برای بلوط و بابونه
چه خواب زردی دیده بود؟
..
کیک، اشتیاق خود را به چندین تکه تقسیم می کند.
فواره ای به سمت معراج شیرجه می زند
رقص چاقو با خیال گلوی اسماعیل…..
تولدت مبارک
رودی در نگاهم جاری ست
که نشانی امواج را گم کرده ست

مانا

سلام جناب قلیچ خانی
بسیار ارزشمند و فاخر
دست مریزاد

زمانی
مردی به این نام می‌شناختم
که شاعر نبود،خودش شعر بود
هرکجا هست از پلیدی دور باشه و با دون مایه ها رفاقت نکنه.🙏

صدای کف زدنت
کبک‌های کیهانی را برای من که زمینی هستم بیدار می‌کند
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
ولی شکفته بادا لبان من
که نیمه‌ماهِ نیم‌رخانِ تو را شبانه می‌بوسند
فدای تو دو چشم من
که چشم‌های تو را خواب دیده‌اند

‌ببینمت تو کجایی که چهره‌ات باغی است
که از هزار پنجرۀ نور می‌وزد هر صبح،
و شانه‌های تو
آنجا چه ابرهای سپیدی
که بر بلندی آنها چه تاج چهره چه خورشیدی!
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم!

به من بگو که کجا می‌روی
پس از آن وقتها که رؤیاها تعطیل می‌شوند
وَ ما به گریه روی می‌آریم
و،گریه به رو، کجا؟
و سایه پشت سرت چیست در شب
این که شعر من است که از پشت پای تو می‌آید
چه دست‌هایی داری
شبیه بوسه!
و خاک از تو که لبریز می‌شود
ببین چه جلگه‌ای آنجا که شانه می‌خورد از بوسه‌ها و نسیم
کدام دست نیی چون تو را زده قط
شبیه بوسه چه انگشتهای سبزی داری!
نرو
به من بگو که کجا می‌روی
پس از آن وقتها که رؤیاها تعطیل می‌شوند وَ ما به گریه روی می‌آریم
و،گریه به رو،کجا؟
بمان!
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟

درودها استاد قلیچ خانی ارجمند

و حیفم آمد این شعر در این صفحه نباشد… برای ما خفتگان که از جنس زمینیم موهبت است شاعری از جنس رستاخیز…

من چگونه چشم های تورا خواهم سرود اگر تیغ آفتاب کلمه از کوه نگاه تو کوتاهتر باشد
چگونه از خنکای مسیح لبخندتو می توانم نوشت
اگر هوای شعر دچار شرجی شور
زیرآسمان حیرت باشد….

جانی و دلی♥️⚘