جنگ یار

« جنگ يار »

دیدی ای دل ، به منِ خسته دل آن یار چه کرد
بار دیگر زِ من خستـه بر آورد چه گرد1
آشنایـی نکنـد با من ویرانه نـشین
آنکه هر پادشهی بهر همان کار بکرد
من که با آرزوی دیدن آن جان بدهم
آن چرا درد فراوان ، به من انبار بکرد
آخر ای یار ، تو را از من محزون2 چه رسید
تو تفضل نکنی بر من و این چهره ی زرد
من که جز ناله و فریاد به سویت نکنم
جنگ من با تو نـشایسته بُوَد با رُخ زرد
درد دل با تو کنم ، من نه به جنگ آمده ام
جنگ من با دل و دردس ،نه به راه تو نبرد
قهرمانی چو تو و همچو منی خوار و ذلیل
کی توان عربده3 جویم به تو در کار و نبرد
نگریدش به من غمزده ی سوخته دل
یارم از دست همین مردم بدکار چه کرد
کار نیکوی پسر، از پدرش قابل تشویق بُوَد
آفتـس بـر پسـرش ، گر پدری ظلم بکرد
هاتف غیب به من گفت:که ای مرد ضعیف
مرد رزمـش نـشوی، گِـرد ره جنگ مگرد
گفتم ای دوست، چه خوش گفتی وخود میدانم
سینه ی من بجز از ناله، بَرَش کار نکرد
گفتم ای یار بگو ، من به کجا رو بِنـَهم
گر همان یار ، به من بار دیگر لطف نکرد
بار دیگر سخن آن گفت: به من از ره مهر
دیگر آن یار نجویی ، تو به بیهوده مگرد
گفتمـش کار جوانـی من و آن یار عزیز
فلج از دست همین مردم بدکار نکرد
من شکایت کنم از یار ، که از مردم بد
روز من تار ، از این مردم بدکار بکرد
بازم آن گفت : ندانـی اثـر حِکمت یار
نکته ی دین که مهم است، چنین کار بکرد
نکته ی دین به همینـس، کس اگر کرد خطا
پیش دیندار ، خطای خودش انکار نکرد
نکته ی هست زِ دین،هر که به دین کرد خطا
بخشدش یار ، چو فهمید و تکرار نکرد
هر کس از دین الهی ، تبعیت4 بکند
تبعیت دیگر از مردم بدکار نکرد
تا که ترک ره خود خواهی خود را نکنم
نه تفضل5 به من آرَد ، نه بر این چهره ی زرد
پیـر ما گفت : به جنگ خطـر یار مـرو
هر که جنگید بـر آن ، باد بِـبُردش مثل گرد
یار اگر یار منـس ، دشمن من از چه رهی
حمله آورد به من ، یار بـر آن حمله نکرد
با دوصد دشمن خونخوار ،کند روبـرویم
مدد از خود نکند ، بـر من هنگام نبرد
حسن از گفته ات ، از یار تشکر بنما
چونکه رسوایی ات اعلام به بازار نکرد

٭٭٭
1- خاك و غبار 2- غمگين- اندوهگين 3- فرياد- پيكار و مجادله 4- پيروي- تقليد 5- لطف – احسان
حسن مصطفایی دهنوی