در سبکبالی و پریشانی

سلام مرسی عالی وتصویر سازی عالی تر

یخ آب می شود در رگهای من . . .

با شروع شعر رفتم توی این فضا و خود را میان گره های طلائی نور نشسته دیدم

چشم دوخته بر صدای خشک شکستن یخ ، صدای جیغ انجماد وقتی ترک می خورد از تابش بی دریغ آفتابی که، نه به شکستن و به شکفتن آمده است.

شعر فضائی جالب دارد گاه شاعر نه مادر که به گمان دخترک می شود

دختری که خویش را از زبان مادر بازگو می کند.

رد کردن پشت سر گذاشتن یک زمستان سیاه و آمدن روزی نو ، آفتابی بلند و هوائی پر از بوی یاس وحشی ، شبدر و اقاقی . . .
و راز ها که اینک در هیات یکی کلبن پیچیده خود را میان سرخی گل و تیزی خار . . 

جعبه نور و حوصله های بی رمق ، چشمانی که خواب از آنها ربوده شده

سقفی که کوتاه تر از دیشب شده ، پنجره ائی که انگار زیر خروار ها جیوه دفن شده کاش لا اقل جعبه های رنگ و نور بی غرض بودند ، بی آزار . . .

و اما تاریک ترین لحظه شب تنها صدم ثانیه ائی قبل از طلوع خورشید است

نور ، نور گرما بخش ، نور روشنگر می آید و پنجره رو به طلوع باز می شود

قناری می خواند و یأس تا پشت کوه های آن سوی ده سراسیمه می دود

پنداری نه در فصول که در درون هم نوروزی در پیش است

از آن هنگامه که یخ می شکند

و سرود زندگی دوباره جاری می شود

گوش کن !

می شنوی آوازش را . . .

دستمریزاد بانو نوری چون همیه لذت بردم از قلم ناب شما

چه شعر لطیف و زیبایی

تمام اشعارتان ناب است

درودتان بانو نوری عزیز