در قالب سروش

 اشعاری در قالب جدید شعری

به نام

سروش

1-  ماه تابید و  جیرجیرک خواند

چشمه بر قول خویش   ثابت ماند

من و خواب عمیق و پیله ی سخت.

2-  می زند شادمان به دامنِ موج

       شده با موجِ ناشکیبا،    زوج

شب به ساحل، سکوتِ ماهی بود .

3-  بعدِ باران، هوا،  غزل شده بود

چشم در چشمِ آن عسل شده بود

     گل مریم به دست مریم داد .

4-    پسر و مادر، آخرین دیدار

اشک ها:       شعله های آتشبار

رفت و ماند. استخوان که شد، برگشت.

5- گفته بودیم:    گنجه و باکو

باز خواهند گشت؛     امّا   کو؟

باز، دریای مازِ ما       کندند  (ماز، ایهامی است به معنای مازندران ویا مااز) .

6- قلم از دستِ اوستاد افتاد

    پرچمِ کشور از چکاد افتاد

و دبیری که شغل دوم داشت….

همان طور که گفته شد، قالب سروش در اول بهمن هزار و سیصد و نود و شش تقریبا به طرح امروزین خود رسید و ناگفته نمانَد که در سوم بهمن همان ماه، ویرایشی مبنی بر اهمیت قافیه پردازی درونی بر آن افزوده،  این روش را برای مواردی که این نوع شعر کوتاه، دچار فقدان و یا ضعف قافیه پردازی بیرونی می شود و همچنین در مواردِ  بی قافیه بودنِ لخت پایانی و نیز در مواردی که در کنار قافیه پردازی بیرونی، زیبایی ناشی از قافیه مندی را افزون می نماید، تبیین کرده،  در همان روز، پانزده شعر در قالب سروش  سرایش نمودم که به ترتیب زمان سروده شدن، تقدیم می کنم:

1- مستِ آواز، قایقِ موتوری (خوانش دیگر: مستِ آوازِ قایقِ موتوری)

دل به دریا زدَه ست قایقباز

باز، دل، غرقِ آزِ موجنواز (خوانش دیگر:  باز، دل، غرقِ آز، موجنواز)

راز در راز

ساحلِ سرد، قایقِ خاموش.

2- غنچه ای بود زاده ی گل سرخ

گل سرخی که زود پرپر شد

غنچه هم گل که شد، تغزّل شد

رهسپارِ ترانه ی پدرش.

3- کوه ها امتدادِ بودنِ توست

دشت، امضای جان سرودنِ توست

نیستیّ و وطن

هستی اش وقف در ستودنِ توست

جاودانه شکوه- روحِ بلند!

4- در زمین، ساده گام، ساده مرام

برزبانِ فرشته، نامش کام

آی! چشمانِ خامِ هوش حرام!

این قَدَر ساده اش گمان نکنید!