دوازده رباعی

1

آه سردی می کشم از عمق جان
چون که رؤیت لاشه پروازی همان

رو زمین افتاده هر یک پیکری
جان به کف تسلیم تقدیری عیان

2

یاد فجر ،ایام ده را کن نگاه
آرمانی عشق بینی جان پناه

یاد رهبر امّتی کن یاد عشق
حاکمیّت کشوری را دیدگاه

3

آفتاب ، ای آفتاب ای آفتاب
کم میادا سایه مهرت بازتاب

روی خلقی بازتابی سایه مهر
جان به کف ایثار جانش را چه ناب

4

گر چه از بحریم و دریا می رویم
راه ها طی تا ثریا می رویم

دور از پیکر سلوکی راه را
مقصدی باشد به آن جا می رویم

5

کن نگاهی خوان گستر ربّ را
هر وجود از آفرینش از خدا

با عطا روزی ز خالق زندگی
طالب آن روزی چه تقدیری دلا

6

گر چه بوران دانه برفی را نگاه
مانده افرادی ببینی ،بینِ راه

با امیدی راه را طی جان من
عابر از کویی که یابد جان پناه

7

منتظر باران که بارد از سما
دل به حسرت بارشی ناظر دلا

گر چه امکانی ندارم آرزو
آرزو چتری کنم گردد عصا

8

یادی کنی ز رومی ، از مولوی کنی یاد
یک خوشه دانه گندم کیفر شد ای خداداد

نیّت کجا همان جا ، شد مقصدی برایم
از حُسن یوسفی کن یادی کنی نه فریاد

9

در نبردی مرد میدان را ببین
با شهادت کرده ترکی این زمین

گر عروجی کرده دوری از جهان
یاد اویی مانده دل ها گر غمین

10

با زبانی سرخ چون خنجر دلا
گر چه بر بادی دهد سر سبز را

ای چو منصوری نه خاموشی زبان
پای داری می روی بی دست و پا

11

عنکبوتی تار را یادی دلا
کُنج دیواری برایت شد نما

واقعیّت خانه دارد عنکبوت
آشیانی من ندارم بی نوا

12

ای ولی الله اعظم دوره هایی هر زمان
از تو طالب جرعه آبی یا امیرالمؤمنان

ختم مُرسل را وصی گشتی ولایت باب باز
روی خلقی شد گشا بابی ،حقیقت را بیان

ولی اله بایبوردی

22 / 11 / 1398