دیار دوست

« ديار دوست »

دانا  منم  ،كه  جان  فكنم در  ديار دوست          

جان دادنـم  به   راه  همان ، به  زِ   آبروست

جاني كه  حق  سپرد  به  دستم ،زِ حق  بُوَد          

بايد كه جان خود بسپارم، به دست  دوست

باغ بهشت و روضه ي رضوان و قصر حور4         

برآنكسي دهن،كه رهش رو به سوي اوست

ياران به كوي دوست ،نه هر كس توان رَوَد         

اينجا حسين(ع) با سروجان روبه كوي اوست

راه حسين(ع) گر  به بلا  و گر  صواب شد           

در  كربلا  حسين(ع) به  خدايش ، آرزوست

آدم  زِ  باد  و  سيل   فنـا  ،  مي شود    فنـا           

نام حسين(ع) در همه جا  جاودان  از اوست

مردم  به راه   امـر  خـدا  ، جستجـو   كنيد          

مانند آن حسين(ع)كه راهش  به جستجوست

آدم  اگر  به  راه  دگر  بگرود  ، چه    سود           

در راه حق اگر نرود ،خود به خود عدوست

هر  ديو و دد2 زِ شط فرات آب  خورده اند          

هركس كه منع آب كند،ديو ودد  هم اوست

شامي  و كوفيان،به حسين(ع) بستن آب  را           

بر نامشان  زِ خود ، يك  لعنتي  فرو  فرست

عشق  خدا  ، اگر  كه به  دنيا  به  من  بُوَد3           

در روز رستخيز4و در عقبي  به من نكوست

عشق  خداي هر دو جهان ،در دل من است          

زين5دل اثر نمود ،در اين استخوان و پوست

آنها  كه  آن  صفات  حسيني(ع)  بـديده اند          

گفتن صفات آن همه خوبست وخُلق خوست

ياران حسينِ(ع) فاطمه(س) آنجا  شهيد  شد          

معلوم  شد ، به  امر  خداونـد، شوق  اوست

شعر حسن ،  اگر   نـَبُوَد   قابل    حسين(ع)          

آنجا كه آب  نيست،تيمم  چنان  وضو است

٭٭٭

 4- زنان زيباي بهشتي

  1- درست – راست  2- عفريت وحيوان وحشي  3- باشد 4- قيامت   5- از اين