روزهای دفاع…

« به نام خدا »

سالهایِ ؛ هجوم دشمن بود…
روزگاری غریب و طوفانی
دهه ی شصت، روزهایِ دفاع…
صفِ ؛ اعزام هایِ ، طولانی 

جبهه ها مملو از جوانانی…
سربلند از ؛ غرور و جانبازی‌
شهدایی دلیر، چون «دوران»…
«هِمَّت» و «کاظمی» و «خرّازی»

هشت سالی که بر دل این خاک…
داغِ جنگ و غمِ «شهادت» بود…
همه « سربازِ » میهنی بودند‌‌…
که نگهبانی اش «عبادت» بود !

سوتِ آژیر…، « وضعیت ؛ قرمز »…
غُرّشِ « موشک » و « هواپیما »
صحنه هایی شبیهِ یک ؛ کابوس…
حمله هایی ؛ مهیب و جانفرسا !

عده ای در « پناه گاهی » اَمن…
تا طلوعِ ؛ سپیده می ماندند
مادران هم برایِ « دفعِ » خطر…
ذِکرِ «اَمَّن یُجیب» می خواندند

« کودکی »؛ میدوید و می آمد…
چه شکوهی… چه حسِ زیبایی…
قُلَّکِ « قرمزی » به دستانش…
رنگِ خونِ ، شهید… « بابایی »‌‌‌..‌.

با سخاوت ؛ رسید و اهدا کرد…
«پسرک» ؛ قُلَّکِ ؛ قشنگش را…
رفت و در بین جمعیت گم شد…
او ، ادا کرد « دِینِ » جنگش را !

عاقبت عُمر جنگ «پایان» یافت…
کشورِ ؛ صبر و بردباری، ماند !
«شهدایی» که جان فدا کردند…
رودِ ایثارشان ؛ چه جاری ماند !

جلوه هایی که در ؛ «روایتِ فتح»…
همچنان ، « ماندگار » ؛ میبینی…
یادگاری ، همیشه ؛ جاوید است…
از ؛ « شهیدِ » ، عزیز… « آوینی »

سی و شش ساله ام ولی گاهی…
روحِ « پویا » و ذهنِ  « سَیّالم »…
میرود ، سویِ ؛ خاطراتی، دور…
و به این «حس و حال» میبالم

میروم جمعه ها ؛ به رسمِ ادب…
خیره بر یک « مزار » میمانم
با نثارِ « گُلی » و « فاتحه ای »…
« بسمِ ربِ الشهید » میخوانم.

« مهران اسدپور »

تقدیم به روان شهدای سرزمینم و به یاد سردارِ دلها ، شهید ؛ « حاج حسین خرازی ».