و آن گاه که تو
قلم فرساییِ مرگ را
با هذیانی عاشقانه
در خلوتِ روشناییِ بی رنگِ سَحر
مُ ر و ر … می کنی؛
نَفَس ِسبکِ من
در میانِ آسمان های ابری
و بادهای سردِ بهاری
پراکنده می شود

و تو،
در درخشش ِ اشک هایم
– که مثلِ سنگ های سرخ ِدریا
سِحرِ سواحلِ اندوه را باطل می کنند –
بر صفحاتِ روز – نامه ات، غرق می شوی…

کوپه، گرم می شود
پنجره را باز می کنی…

#فریبا نوری
بیست و پنجم مرداد ماه نود و پنج

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (3):

پانته‌ آ عسکری

فرزاد امین اجلاسی

مازیار نژادیان

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (6):

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

کبوتری که رضایت نداشت از دل خویش
شبانه پر زد و رفت از دیار و محفل خویش

شبی که بال و پرش مثل مار زخمی بود
برای دانه گذشت از بیان مشکل خویش

هوای باغ که شد تیره از غم گلها
ندید بین درختان مرا مقابل خویش

به عاشقی که خطر را همیشه حس می کرد
کسی نگفت نرو در مسیر باطل خویش

هزار مرتبه گفتم به مدّعی با عشق
دهد امید به پروانه های عاقل خویش

به آنکه خواست دهد خونبهای گلها را
بگو ببخش به ما قدری از فضایل خویش

به پاس خون شقایق که در رگش جاری ست
چگونه نگذرد عاشق ز خون قاتل خویش

« مهدی سیدحسینی »

تازه ترین نقدها