سروشی در مکتب ادبی نورگرایی

سروشی در مکتب ادبی نورگرایی

(این سروش، وزن پردازی پیشرو دارد: میانه ی عروض سنتی و حالاتی موزون تر از شعر سپید)

“در آپارتمان های تنهاییِ بلند

گاه‌گاهی صدای باران هست

پنجره، رو به کوه نور سرا ست

آن طرف ها حتماً

پونه هست و بابونه هست و ریحان هست

و طعمی از عشقی بی مثال و جاودان هست

سرمست سرایش سروش ….”

شعر سروش و مکتب ادبی
نورگرایی
بطور خیلی خلاصه:

شعر سروش دارای چند لَخت است
که معمولا همه یا برخی از آنها همقافیه اند (و البته گاهی سروش را بصورت بی قافیه هم به کار می بریم)
اما لَخت پایانی، متفاوت
و برجسته است. در سروش،
تلاش می شود نوع نگاه به
پدیده ها ویا شیوه ی بیان،
تازگی داشته باشد و سروش،
ضمن پایبندی به وزن
و قافیه و…
نگاهی باز و انعطاف پذیر
به این گونه مقوله ها دارد.

مکتب ادبی نورگرایی،
مکتبی بومی و پیشنهادی است
که بطور خاص در گونه های
شعر پیشرو همچون سه گانی،
سروش، سه گلشن و…
و بطور عام در همه ی قالب ها
قابل کاربرد است.
در مکتب نورگرایی،
جامعه ی پسامدرن امروز
در کنار جنبه های مثبت سنت
و با نگاهی معنوی و امیدوارانه
و در عین حال، واقعی
به تصویر کشیده می شود.
بطور فنی، شعر سروش
و مکتب ادبی نورگرایی،
ویژگی های دیگری هم دارند
شایان جستجوی پژوهندگان.

(وزن پردازی سروش بالا به شیوه ی پیشرو است و تقطیع لَخت های آن به ترتیب، این گونه:

مفعولن فعولن فعولن مفاعلن/
فاعلاتن مفاعلن فعلن/
همان وزن/
فاعلاتن فعلن/
فاعلاتُ مفعولُ فاعلاتن فع/
فعولن مفعولن فاعلاتُ فاعلاتن/
مفعولُ مفاعلن فَعَل/)