سروش هایی چند

در نمونه‌هایی اینجا مثال زدین میشود عنصر خیال انگیز بودن را دریافت ولی آنچه بالا آورده بودید بیشتر به جمله نویسی شباهت داشت، البته جسارت بنده را ببخشید ولی آدمی نیستم که بی جهت از کسی تعریف کنم. همانطور که گفتم کوشش شما برای سرودن در قالبهای تازه قابل تقدیر است ولی شاید بهتر باشد روی محتوا بیشتر کار کنید.
پیروز باشید🍎

💐💐💐

❤️🙏

به باور بنده، تقید ایجاد فرم – به معنایی که از مطلب تان برداشت کردم-
مطرح نیست یعنی این طور نیست که ما تاکید بر گونه ی شعری خاصِ بدون فواید خاص و اولویت داشته باشیم.
اگر مثلا به شعر سروش،
توجه خاصی داریم،
نه این که صرفا بخواهیم قالب خاصی را با خود یدک بکشیم و به آن ببالیم
بلکه اگر از زاویه ای دیگر بنگریم، ما توانایی هایی در قالب سروش می بینیم که آنها را با همین شکل و حال در قالب های دیگر نمی بینیم یا چندان پررنگ نمی بینیم، مثلا به این سروش توجه بفرمایید:

حیف شد! مرد ماجرا نشدیم

ما حریف گرازها نشدیم

کشتزار موروثی(!)

سروشی کوتاه و تنها در 3 لَخت…. حال آیا می توانستم در قالب غزل، این مضمون را به همین کوتاهی بیان کنم؟
غزل، بسیار زیباست اما
کارکردهای دیگری دارد،
یا حتی در رباعی و دوبیتی به همین شکل و اولویت هایی که در لفظ و معنای آن هست می توانستم مشابه این سروش را با همین میزان از خاص بودن بیاورم؟
این است که اگر شعر پیشرو و گونه هایی مانند سروش برایم اهمیت دارد،
بخاطر توانایی ویژه ی آنها برای سرایش این چنینی است که تقریبا در قالب دیگری، تا این اندازه، میسر نیست.

سروشی در مکتب ادبی نورگرایی
(با وزن پردازی پیشرو)

بعد تونل، بنفشه زاری هست/

باصفا باغ پر اناری هست/

و پس از رنگ و آهن و سیمان/

رقص اسپند و گلپر، ایمان انگیز است/

که در این عصر شتاب و شتاب و شتاب و تسلسل ای گل!/

هست با ما، در ما/

سروشی شیدا – شیدا – شیدا – آرامش مست/

چون گل نور. //

لزوم وجود مکتبی بومی در ادبیات ایران:

تقریباً جای مکتبی (فلسفی-) ادبی
از بطن جامعه (و نه از جهان غرب)
در ادبیات فارسی خالی است و آنچه ما داشته ایم، سبک هایی ادبی همچون خراسانی، عراقی و هندی بوده است و ما به دلیل نداشتن مکتب ادبی
– که بسیار جامع تر از سبک ادبی است و قلمروی فراتر از شعر و نثر دارد و
می تواند دیگر هنرها بلکه همه ی جنبه های زندگی را دربرگیرد-
به ناچار در عصر نو، مقلد مکاتب اروپایی بوده و البته در این تقلیدمان گاهی نوآوری هایی نیز داشته ایم.
اکنون، مکتب بومی نورگرایی (LIGHTISM)
در شعر و ادبیات فارسی، مطرح شده است و به خواست خدا و با همیاری شما فرهیختگان گرانقدر، گسترش خواهد یافت و به سایر حوزه های هنر و زندگی نیز به فرخندگی خواهد رسید.
هرچند پیش از این، آثاری پراکنده در ادبیات فارسی در ارتباط با این مطلب داشته ایم،
اکنون با شفاف‌سازی، انسجام بخشی و توسعه ی امر در حدی که شایان ایجاد مکتبی
فلسفی- ادبی باشد، با مکتبی بومی به نام نورگرایی روبرو هستیم که خواهان پشتیبانی فرهیختگان است و در حوزه ی ویژه ی شعر، بطور عام در همه ی قالب ها و بطور خاص در قالب ها و به عبارت بهتر د. گونه های شعر پیشرو کاربرد دارد
(شعر پیشرو:
گونه های آمیخته از شعر سنتی و نو همانند سه گانی، سروش، سه گلشن، شعر سبز یا چندآهنگ و شعر تک
به عنوان رو ساخت + اندیشه های مکتب نورگرایی در ژرف ساخت).
ویژگی های مکتب نورگرایی بطور
بسیار خلاصه:
نگرش توحیدی به پدیده ها در نظر و عمل و ترسیم آن در موقعیت های دنیای امروز، فراخوانی اندیشه های نورگرا از هر دین و مرامی و از هر سرزمینی با هدف ایجاد جبهه ای مشترک در برابر افکار ضد معنوی بویژه افکار صهیونیستی آخرالزمان، بهره گیری از ویژگی های مثبت سنت و دنیای پسامدرن بطور همزمان و در یک اثر واحد، توجه ویژه به میهن و بازآفرینی ارزش های مثبت میهنی نه در چارچوب ناسیونالیسم اومانیست غربی بلکه در چارچوب بومی گراییِ در مسیر توحید، کاربرد نور، رنگ، عطر، طعم و… برای تبیینِ عینیِ انتزاعیاتِ الهی بصورت نسبی‌ و همچنین برای تسلای انسانِ آزاردیده از دنیای پسامدرن معنویت گریز و….

مکتب ادبی نورگرایی چیست؟

جریان شعر نوی جناب نیما یوشیج که بعد به شعر سپید شاملو و… منتهی شد،
برپایه ی الگوگیری از برخی مکاتب ادبی اروپایی مثل سمبولیسم، رمانتیسم و رئالیسم بوده است و آنها این مکاتب غربی را بر شعر فارسی اجرا کرده اند (مونتاژ) و البته در جاهایی نوآوری های قابل توجهی هم دا‌شته اند اما اصل مطلب، همان الگوهای مکاتب غربی اند،
حتی تغییراتی که جناب نیما در ظاهر شعر داد (تغییر در طول مصراع و قافیه و…) اصلش به مکتب ادبی سمبولیسم بر می گردد و حتی آثار جناب شاملو، خیلی بیش تر در مسیر مکاتب ادبی غربی است.
در عوض، ما به مکتبی بومی به نام مکتب ادبی نورگرایی باورمندیم و آن را در آثارمان دنبال می کنیم و البته در این راه از دستاوردهای شعر نو و شعر سنتی کمک می گیریم تا به شعر پیشرو دست یابیم.
کار ما، تنها در محدوده ی معرفی چند قالب تازه ی شعری مانند سروش، سه گلشن، شعرسبز یا چندآهنگ و شعر تک نیست و البته سه گانی بعنوان نیای آنهاست.
کار ما، کاری اساسی با معرفی مکتبی ادبی است.
این قالب ها یا به عبارت بهتر، این گونه های نو در شعر پیشرو هم با مکتب ادبی نورگرایی، همخوانی خوبی دارند.
ویژگی های مکتب ادبی نورگرایی را پیش تر در فِرِسته هایی نوشته ام و قابل جستجوی اینترنتی است. بطور خلاصه
مکتب ادبی نورگرایی، این ویژگی ها را دارد:
معنویت، امید، بومی گرایی (بجای غربگرایی)،
کنار هم آوردن جنبه های زندگی نوین و جنبه های سنتی باارزش (که در حال فراموشی است)
= تمدن مدرن و پُست مدرن + سنت های باستانی،
و مواردی از این قبیل.
سروشی در مکتب ادبی نورگرایی از محمدعلی رضاپور:
شعر من، شعر عصر پایان است
عصر پایان در آن نمایان است
عصر پایان، بدون عرفان نیست
آخرین جان پناه، جانان است
عاشق نورم.

و دو مطلب دیگر:
1. طبعا پیش از این هم اشعاری پراکنده با این گونه مضامین داشته ایم، اما وقتی می توانیم به مکتبی در این حوزه برسیم که انسجام کافی و آشکاری ویژگی های در پیوند با آن را نیز داشته باشیم و شاعران و نویسندگان، این حوزه را جدی بگیرند و بطور مشخص و پیوسته در آن فعالیت کنند. 
2. وقتی صحبت از مکتبی ادبی می شود، 
حوزه ی فعالیت آن به شعر و حتی ادبیات، محدود نمی شود و مثلا نقاشی، مجسمه سازی، معماری و… را نیز در بر می گیرد. 
در مکتب ادبی نورگرایی، 
دنیای پُست مدرن در کنار زیبایی ها و نکات مثبت سنت، ترسیم می شود، 
نه این که دنیای پست مدرنی با ناامیدی ها، تنهایی ها، شیطان صفتی ها، تاکید بر جنبه های تلخ زندگی و….
از طرف دیگر، در مکتب نورگرایی، ما فقط در دنیای پست مدرن زندگی
نمی کنیم بلکه این دنیا در هنر ما نشان داده می شود. چه بسا شاعران معاصری که شعرشان نمایی از جهان معاصر نشان نمی دهد و چه بسا شاعرانی که از دنیای معاصر، تنها نکاتی را، می نمایانند به شیوه ی پوچگرایی یا سودگرایی مطلق یا غنیمت شمردن دم یا لذت گرایی مطلق و… اما نورگرایی، نگاهی دیگر به هستی دارد.

بله، حتما
با این حال، “مرتکب شدن” به تنهایی لطفی ندارد اما شاید در کلیت این سروش…..
هرچند شما نظر دیگری دارید. 🙏