سواد محو

درود ها ، بسیار

بر

سرکار خانم نوری ارجمند

سرایشی 

باشروعی عالی

 و شرح ماوقع در اشک

و این " اشک "  بود که  آسمانی بود

دزدیده از نگاه و آرام و زلال 

هزار حرف حزن و غم را  به روشنی

نظر ها می زد

و روی آستینم که می چکید…

دمادم

ردی از روشنی به آستینم می زد

یدی در بیضا رقم می زد

و این اشک کلیم بود

ومهمتر اون پنجره ی باز نگاهت

که مرا به تنفس میبرد بی هیچ قید و شرط 

درمن میانه هزار پاییز چتربهار را

می گسترد

و

دست آخر

پایان نیک  این بو د:

مااز وحشت پیامبرانه گذشته ایم

تا را ه های سخت  ساده شوند

و غیر ممکن ها

ممکن شوند

برق غم را

در اشک های شادمانیت

پنهان مکن

 این پایان د ر پارادکس عالی

تازه آغاز ماجرای اشکهای شوق غم آلودت بود

ویا برعکس اشکهای غم شوق آلودت

که باسیلی صورت خود سرخ می کرد…

دستمر یزاد

و امتنان از این اشتراک 

تو امان حسّ و مزه ی ملس شور ناکی

شیرین نگاه

آفرینان بر شما  

و

ذرودتان باد

سپید زیبایی است…

…پنجره ای که نه به ساحل های مه آلود 
که به چشمان همیشه روشن تو باز می شود.

…

مانا باشید

شعر در فضائی  کهربائی است

یک نور زرد ملایم

که به لحاظ انرژی این رنگ در رده قدرتمند ترین رنگ ها است

پائیز و زمستانش به کنار

انکار در این شعر همیشه بهار است

انگار د راین شعر زمستان و پائیزی که حاکی از خواب یا زوال باشد نیست

و انگار که حسی نو ، عشقی نو ، حرفی  نو در زایش باشد

نکته مبهمی در دنیای این شعر نیست

در نهایت سادگی غنی ترین احساس را میتوانه از آن استخراج کنی

این شعر جوششی بودنش رو نشون میده

و به نظرم بسیار زیبا است .

از خنده اش تا رود های زلال 

و حتا اشکش.

سپاس بانو نوری گرامی