سیاهی(2)

چه ها که در سر در گمیِ

شوخِ دنیا

به چشمِ خویش

به اشکِ سرد

غسل تعمید ندادم . . .

خیالِ بی کسی ها را

مومنانه به آغوش می کشم

وچشمانم را رها می کنم

به آغوش بازگشتی عابدانه

از کوی سیمرغ

که سالهاست از تنهای ام

پرکشیده ، گم در آسمان . . .

دست بر دیوار به احتیاط می گیرند

تمامِ افکارِ ،از چشمانِ تو پریشان ترم

مباد که از خسوفِ امشب

سخن به میان آورم . . .

بگذار آفتابگردان ها

عشقشان به خورشید را به حاشا بنشینند

بگذار دویدنِ نگاه ایشان

در چشم پوشی بلند تمنا

شبِ قدری سازد آشکار

هنگامه ای که بغض خدا

در گلوی جبرئیل طنین اندازه

به نوای “اقرأ”

ای کاش جهانِ چون منی

بذر امید می کاشت

در دور دست ترین شوره زار ها

بی آنکه از شقاوت آسمان

ترسیده باشد . . .

ای کاش شباهنگام

تب تند مرا

که زخم هزار سلامِ زیر خاکستر

بر باور اشک آلوده اش نشسته

به شراب دوزخ خیز

پاشویه ای می بود

ای کاش

افسانه شاه پریان

به گوش این همه درد بی درمان می خواندم

و به خواب نمیروزشان

-بشارت-

افسوس که رویای من

در رنگ دانه های رنگین کمانی خیالی

چون گردی از خاکستر

می نشیند بر گلهای کدر شده

از عبور عابرانِ تا خِرخِره در تظاهر

افسوس

که سلام روشنم به خورشید

در غبارِ این شهر و باران های اسیدی اش

فروتنانه می پوسد

افسوس

که درد هایم نه برای غم نان

که ازغم مردمانی است

که بر پیکرم

نماز میّت نخواهند خواند . . .