شعرِ داستانیِ « اُسوه های ایثار »

اُسوه های ایثار

یک روز فاطمه
بانوی بی حرم

گفتا به همسرش
ای یار و یاورم

بیمار گشته اند
اولادِ دلبرم

* * *

بَهرِ شِفایِشان
نَذری نِموده ام

نَذری به گفته ی
بابا ، پِیَمبَرَم

گفتا به من نَبی (ص)
ای پاره ی تَنَم

روزه بِگیر سه روز
در خانه دخترم

* * *

آیا مُوافقی ؟
مولا وُ همسرم

با روزه بودن و
نذری که کرده ام ؟

* * *

گفتا به فاطمه
ای ماه و اَختَرَم

با تو موافقم
دُختِ پِیَمبَرَم

* * *

چند روز ِ بعد حسین
گفتا که مادرم

حالِ مَرا ببین
سرحال و بهترم

تصمیم گرفته ایم
من با برادرم

باشیم روزه ما
مثلِ تو مادرم

* * *

گفتا خدا رو شُکر
ای نورِ دیده ام

نذرِت قبول گلم
زیبا کبوترم

* * *

با آنکه روزه بود
بانوی بی حرم

آماده کرده بود
نانی اگر چه کم

شامِ شبِ حسین
آقا حسن رو هم

* * *

آمد به پُشتِ در
مِسکینِ پُر زِ غم

گفتا به فاطمه
بانوی محترم

نانی به من بده
لطفاً تو از کرم

* * *

گفتا به او علی (ع)
اِی دُرّ و گوهرم

نان را به او بِده
زهرای اَطهَرم

تا من برایتان
آبی بیاورم

افطار کن به آب
با بچه ها ، گلم

* * *

فردا دوباره باز
با چشمِ پُر زِ نَم

آمد یتیم و گفت
زین رو به در زدم

نانی به من دهید
تنها وُ بی کَسَم

تا دستِ خالی از
پیشِ شما نَرَم

* * *

آمد پس از یتیم
فردا اسیر و هم

با دستِ پُر بِرَفت
از لطفِ مادرم

* * *

بعد از سه روز نبی (ص)
گفتا که می‌بَرم

بالا دو دستِ خود
با دیده ی تَرَم

می خواهم از خدا
من واسه این حَرَم

یک سُفره از بهشت
از خالقِ کَرَم

* * *

گفتا خدا به او
آه اِی پَیامبرم

این آیه را بِخوان
تو بَهرِ حیدرم :

يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطيراً (انسان/ ۷)
آن‌ها به نذر خود وفا مي‌كنند، و از روزي كه شرّ و عذابش گسترده است مي‌ترسند.
وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ أَسيراً (انسان/ ۸)
و غذاي [خود] را با اينكه به آن علاقه [و نياز] دارند، به «مستمند»و «يتيم» و «اسير» اطعام مي‌كنند .

گفتا خدا سپس
ای نورِ بَرتَرم

اینک زِ آسِمان
یک سُفره آوَرَم

بَهرِ علی و هم
زهرای اَطهَرَم

شاعر : علیرضا قاسمی