🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۳۹۵/۱۰/۰۵ |
| تعداد شعر: | 234 |
| تعداد مطالب: | |
| آخرین فعالیت | ۱۴۰۲/۰۸/۱۹ |
به نام خدا
می کُنَد از سَر به دَر، دِلدادِگی اَندیشه را !
باید از جان بَرکَنی پیش از جُنون این ریشه را
تا مَبادا ناگهان، مِصداقِ این مِصرَع شَوی⬇
«آهویی در دامِ خود انداخت، شیرِ بیشه را»
دَم نَزَن از شورِ شیدایی، که در دورانِ ما…
زیرِ پا باید گُذاری، قَلبِ عاشق پیشه را
میتوانی شیشه یِ دل را بَدَل سازی به سنگ
میتوانی بِشکَنی با دَستِ خود این شیشه را
پس بیا از عِشقِ شیرین، تا قیامت دَر گُذَر…
یا که چون فرهاد بر فَرقَت بِکوبان تیشه را.
مهران اسدپور
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (1):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (7):
امیر راهین در افق
سپاس جناب راسخ
امیر راهین در افق
درود استاد لاهیجی سپاسمندم از نکته نطرات ونقدعالیتان زحمت کشیدید
سلام زیباست اما چون فرمودید: چند نکته را عرض می‌کنم! ۱ ارکان‌بندی شعر را به صورتی پیش ببرید
