طنز مرد بازیگوش(قسمت چهارم و آخر)

داشتم مي‌شدم به دل، همگام
سقفِ خانه سُرود: «ايزوگام»

ضامنِ وامِ دوست بايد شد
گر نپردازش، من و فرجام

قسط‌هاي خودم عقب افتاد
شد نتيجه، جريمه‌هاي مدام

شعر دادم به انتشاراتي
گفت: خواننده نيست. ختمِ كلام

«دفترم رويِ ميزِ خاكيِ من
دفتر و ميز و خاك، شاكيِ من.»

آب از سر، گذشت. راحت باش!
با همين سرگذشت، راحت باش

جامعه با همين مرام، خوش است
چون ز معبر گذشت، راحت باش

سختيِ عمرِ كوتهِ دنيا
چون كه ديگر گذشت، راحت باش

ناقدي تا همين اواخر بود
ديگر او در گذشت. راحت باش

«اي رفيق شفيق! مي‌بيني؟
ختمِ ما مي‌دهند شيريني»

سايت، كم نيست. مي‌توان رخشيد
نكته را، هم گرفت و هم بخشيد

و چه فرداي پُر اُميد، خوش است!
كه بر اوجِ زمانه مي‌رخشيد

بله، اين امتياز دوره‌ي ماست
دوستان! پس سوار بر رخش‌ايد

فرصتم كم. كم است راحتِ فكر
فكرِ صد پاره را نمي‌بخشيد؟

«يكسره مي‌دَوَم براي معاش
بود وقتِ تنفسي اي كاش!»

باز وقتش شده بلند شوم
دوست دارم كه سر بلند شوم

چون نويسندگانِ كشورِ خود
تلخكام‌ام؛ به فكر قند شوم

دشت لوت‌ام؛ ولي به لطف خدا
چون دماوند يا سهند شوم

كشور ما پر است از نعمت
من چرا اهل ايسلند شوم؟!

«چون كه خوانندگانِ آثارند؟
با كتاب و مطالعه، يارند؟»

اهل فرهنگ! انتقاد كنيد!
بُغض‌ها را دوباره، داد كنيد!

سايت‌هايي براي گفتن هست
تا كليدي بر اِنسداد كنيد

سخت باشد؛ ولي وظيفه‌ي ماست
در ره معرفت، جهاد كنيد

در نشان دادنِ جهالتِ قرن
به غمِ عشق، اِستناد كنيد

«ما كه گفتيم و كار خود كرديم
آنچه را داشتيم، آورديم.»

از کتاب طنز تلخِ شیرین، اثری از محمدعلی رضاپور
(پوزش که طنز ما بجای خنده، گریه داشت)