مثل گسل‌های تهران

مثل گسل های تهران،

سروده ای در قالب شعری سه گلشن،
وزن این سروده در واحد پایه ی مصراع:
مستفعلن فاعلاتن مستفعلن فاعلاتن

بخش آغازگر:

بگذار با بی قراری، یک بار دیگر بخوانم
یک بار دیگر برای رؤیای پرپر بخوانم
یک بار دیگر به سبک غمبار دیگر بخوانم

بخش پیکره (یا بَدَنه):

تهرانِ امروز آیا…
تهرانِ فردا…. خدایا!
تهران نپیچد به دنیا(!)
دنیا به تهران نپیچد شیون نشین_ماتم افزا
[البته مانَد اگر تن، هم بعد از آن، حال شیون]

تدبیر این جا رها و، حکمت، اسیر بلا و
قانون، خودش مبتلا و

مثل گسل های تهران، در زیر پای مدیران

مُردم از امروز و فردا‌‌‌‌‌؛ می میرم امروز و فردا

از هر گسل می گریزم سوی گسل های دیگر

دیگر چه سود از گریزِ جا ماندگان در گسل ها؟!

ای کاش افتاده بودی تا مدتی دست ژاپن

آن ژاپنِ با خدای دانای بینای کوشا

بگذار یادی کنیم از، عمری که در وعده، طی شد
بهمن، عقبگرد کرد و جاوید در سوز دی شد
تاریخ با هیچ حزبی بی جا ندارد مدارا

رفتند تا بوسه ی مهر، آن مهربانان عاشق
رفتند عاشق ترین ها، از کوچه های شقایق
ماندند جمعی که جمع اند مانند جمع بلایا

بخش پایانبخش:

تهران! برای تو غمگین، از فرط غم ها بخوانم

مانند آوار(،) افتان، هرجا و بی جا بخوانم

غمگینِ غمگینِ غمگین
غمگینِ غمگینِ غمگین
غمگینِ غمگینِ غمگین
غمگین‌ِ غمگی…

پ. ن
سه گلشن، قالبی شعری است با سه بخش به ترتیب به نام های آغازگر، پیکره و پایانبخش.
آغازگر در آغاز سه گلشن می آید و موضوع یا عنوان یا نحوه ی ورود به آن را مشخص می کند و معمولا از یک تا سه مصراع یا مصراع واره برخوردار است.
پایانبخش در پایان سه گلشن می آید و از یک تا چهار مصراع دارد و البته گاهی که از مصراعک ها تشکیل می شود، این تعداد ممکن است کمی افزایش پیدا کند.
پایانبخش، نقش نتیجه یا خوش پایانی یا پایان باز را برعهده دارد.
طولانی ترین بخش سه گلشن، پیکره یا بَدَنه نام دارد و همان متن شعر است.
سه گلشن در اصل مانند غزلی انعطاف پذیر و هنجارشکن است و در قافیه، سازمان دهی مصراعی و گاهی حتی در وزن و غیر از آن دارای انعطاف پذیری است.