پروانه آجورلو

آخرش از اول پیدا بود.کاره ای نبودیم که…اصلا کجای معامله بودیم؛ که الان کاسه ی داغ تر از آش باشیم؟؟؟ ما همان هایی بودیم که روی چمن پارک لاله دراز می کشیدیم؛ ساندویج فلافل گاز می زدیم و نفس عمیق می کشیدیم تا به سرفه بیفتیم؛ که یادمان نرود روی زمین هستیم. از بس بالن تخیلاتمان اوج می گرفت و به مناطق ممنوعه سرک می کشید. همه ی بچه های هنر یک تخته کم داشتند. بچه های ریاضی محض چند تا با هم؛ وگرنه آس و پاس نمی شدیم که…

مگر مدرک مان را روی پیشانی حک می کردند؟؟؟

خوانش: 118

سپاس: 0

تعداد نظر: 2

همه مطالب پروانه آجورلو

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

باید که زیبایش کنم طاووس بی پر را
باید بیاندازم به زیر پایم این سر را

چیزی نمانده از پرنده های جسمی سرد
باید ببارم بر تنم پایان آذر را

کافر شدم وقتی که شد پر از خیانت عشق
باید بنوشم زهر صد ها جام کیفر را

تا گاوهای چاقِ دیگر را نبلعیده
باید که قربانی کنم این گاو لاغر را

قیصر کنار مردم نامرد خواهد مُرد
اینجا برادر میزند خنجر برادر را

باید تبر آورد وقتی که تناور شد
تیغی نمی بُرّد سر سبز صنوبر را

کشتی که پر شد مخزنش از اشک می ماند
باید به سمت این شناور برد بندر را

دشتی که شد گلخانه از گل های تزئینی
گم کرد جای لاله های سرخ پرپر را

دیگر حریف لشگر بربر نشد دیوار
باید که کند و چاه و خندق کرد سنگر را

در کشوری که رهبرش شد بیش از سرباز
باید که قربانی کند سرباز،رهبر را

وقتی که جاء الباطل از پهلوی حق افتاد
باید که باور کرد هر دنیای دیگر را

باید که پر از شوکران می کردم و سم تا
جانانه می خوردم شراب کام آخر را

اینجا کسی حرف مرا هرگز نمی فهمد
باید بگیرم گوشه ی دامان مادر را

« برهان جاوید »

تازه ترین نقدها