همپای روزگار

گاهی به ذهنم می رسد بیتی ، کلامی
چون آرزو بی انتها و نیمه کاره
می گویَمَش، می آورم بر روی کاغذ
می خوانَمَش ، بعدَش کُنم هی تکه پاره

حیران و سرگردان دنیایی غریبم
با کوهی از فکر و نیاز و آرزوها
پنجه به پنجه با امید و انتظارم
بندم میان این همه آداب و خوها

در قیل و قال شهر با سیل شلوغی
در لابه لای این همه فکر و خیالات
دیگر چگونه از گل و بلبل بگویم
با قار و قار این کلاغ بی مبالات

با این همه آلودگی از دود و از صوت
بُستان درون ذهن من جایی ندارد
شهر سیاه من در این دود و شلوغی
باران سمّی و اسیدی هی ببارد

فکر من از معشوق حافظ رَخت بسته
اندیشه ام مشغول با درد و ستم هاست
گاهی اگر زیبا رُخی در ذهنم آید
معشوقه ام امروزی و با رنج و غم هاست

دیگر کجا آن ((داس ماه)) و ((مزرع سبز))
در بین حجم دود ماشین و موتورها
این چارپای آهنی با باک بنزین
اینک نشسته جای اسبان و شترها

امروز من انسان عصر ارتباطات
دیگر چرا مجنون صفت غمخوار باشم
یا در میان خَیلِ عاشق های بیکار
چشم انتظار دار زلف یار باشم

چون شاعر امروزم و با فکر تازه
دیگر چرا در بند جام باده باشم
دیگر چرا از یار و از نازش بگویم
یا بر سر هر ناکسی مدحی بپاشم

چون شاعر امروزم و با غصه ی نان
درد من این اندوه یا غم های مردم
غمهای ما از کار آدم ریشه دارد
او رانده شد با خوردن یک خوشه گندم