و دخترم من و…

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام و درود،

در قالب سه گلشن،

آغازگر:

من از دیار غزل، از تبار باران ام/

مخواه باد پریشان روان! پریشانم/

بدنه/پیکره:

من از تبار گل ام، گلشن است میهن من/

خدا، ستوده خودش را در آفریدن من/

و رعد و برق نیالوده اند خرمن من/

چو باد، من “همه جا مقصد” م مگر؟ – هرگز! /

مباد بادِ فنا، بر سرِ بُریدن من/

بجز نسیم – که از کوچه باغ عاطفه ها ست/

کسی غزل نسراید برِ دل و تن من/

و باد بی هنر بی حیا – که رهگذر است/

نمی رسد به خیالش، به خوابِ چیدن من/

من “آسمان نَفَس” ام، نفس و جانم از نور است/

خدا، دمیده به روح و به قلب و دامن من/

ستاره، دختر مهتاب و آفتاب، من ام/

و تاب نیست تو را، تیرگی! به دیدن من/

پایانبخش:

و دخترم من و سرمایه ام وقار من است/

و او – که یار و قرار است –
بی قرار من است. //

(#محمدعلی_رضاپور)

#سه_گلشن ،
در میانه ی شعر سنتی و نو
و تنها قالب دارای مهندسی کاملا نظام مند در شعر فارسی است که هر سه بخش آغازگر، بدنه و پایانبخش را به ترتیب در تفکیک درونی واقع در خودِ قالب شعری
(دقت بفرمایید: در تفکیک درونی واقع در خودِ قالب شعری) دارا ست.

سه گلشن هم (مثل قالب های سروش و شعرسبز/چندآهنگ)
قالبی باز و متنوع و پذیرای حد اکثر تنوع در قافیه مندی و قافیه بندی، طول مصراع ها و شیوه ی پردازش است.

در گسترش قالب تازه و توانمند سه گلشن،
سهمی داشته باشیم!