🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۳۹۷/۰۶/۰۲ |
| تعداد شعر: | 165 |
| تعداد مطالب: | 24 |
| آخرین فعالیت | ۱۴۰۳/۰۱/۰۸ |
1.
خاکِ یکنواخت،
سبزینه‌ی روشنایی می‌ریزد
بر شیره‌ی شفافِ گل‌های زعفران
وَ
رایحه‌ی سِکرآور گیسوانت،
مرا
تا جزایر دور دست می‌بَرَد.
2.
نه در غریوِ موج‌های بلندِ اقیانوس
و نه در همهمه‌ی درختان،
ساعت‌ها
در تابلوی گل‌های ونگوک
می‌نشینم
به رنگِ لبخند کودکانه‌ای
که همه‌ی شَعَفِ من است.
3.
حتی میانِ معابدِ سنگی سیاه
و قبرستان‌های فراموش شده،
نسیمِ فرح‌بخشی
از گل‌های سنجد می‌آید
وَ
روحِ مرا
در رویای زنانِ چوبیِ سرِ راه،
می‌دمد.
# ششم اردیبهشت نود و هفت
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (3):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (6):
حمید گیوه چیان در نامه ی اشتیاق
درود مجدد جناب مانا خیلی خیلی از لطف شما ممنونم که با صبر و حوصله به
سلام حمیدجان در این مورد یک داستان کوتاه برایتان تعریف می کنم : روزی یک نفر از
حمید گیوه چیان در نامه ی اشتیاق
درود جناب مانای عزیز از اینکه وقتتان را می‌گیرم عذرخواهی می‌کنم اما بدلیل اینکه شما مطالعات
سلام افلاطونیان معتقد بودند که ورای این عالم که مجاز است ، عالم دیگری نیز هست
سپاس گذار رحمت و زحمتی هستم که کشیدید خانم عبدلی عزیز و بی تردید سعی
بهمن 27, 1397
درودتان
سروده ای زیبا خواندم
احسنت
موفق و موید باشید
🙏🙏🙏🙏🌹🌹🌹🌷🌷🌷🌺🌺🌺
پاسخ
بستن فرم