تاریخ تخت‌ها و توالت‌ها

سلام و احترام استاد بانوی ارجمند ادبیات
این مطلب ارزشمندتان یاد آور لزوم پرداختن به سایر روش ها و تکنیک های کلامی و نوشتاری در کنار شعر است در این ساخت موفق ” شعر “” داستانک”” گزارشی یا” برشی” از” رمان” زندگی با نگاهی فلسفی در اجرایی دراماتیک تلفیق گردیده است :
…
(– شعری در کار نیست. همه‌اش تاریخ.
– اینها را که جدی نگفتی؟
– گازهای زرد
جای تمام دندان‌ها و برف‌ها می‌درخشند
– یعنی چه؟
– برای من فرقی نمی‌کرد
تنها نگین‌های آبی و سبز مهم بود
درخشان بر انگشتر پادشاهیم
– الان چه؟
– راستش گاهی به آن پاها فکر می‌کنم که در صحرا پیدایش کردند
– پای که بود؟
– یک مهاجر یا شاید هم یک سرباز … تو از شیمی چیزی می‌دانی؟
– شیمیایی؟
– نه. منظورم تجزیه است چرا دنبال بدن من نمی‌گشتند؟
– انگشترت با نگین هایش داخل یک کیسه است
– کجا؟
– در موزه‌ی عمومی طبیعت تاریخ، درست در ویترینِ روبروی همان پا.
فریبا نوری )
بی هیچ ادعا در فرم یا سبک خاص( از سوی نگارنده ی مطلب ) شاهد رویکردی بدیع در خلق محتوای ادبی هستیم فارغ از قیاس شخصیت های ادبی نام آوران تاریخ ادبیات پیوسته یک نقطه اشتراک خوش رنگ یا به تعبیری خونرنگ داشته اند: زبان سرخ که عبارت از شهامت نویسندگی است :
(– درباره‌ی من هم چیزی نوشته اند یا درباره‌ی آن روزها؟
(– فقط یک جمله: آن روز مردم فهمیدند که “هیچ نوری نیست” یعنی “باید نوری باشد”. تو هم چیزی نوشتی؟
– من؟ نوشتم:
تاریکی
از بازتاب برف‌ها
آغاز شد.
#فریبا_نوری)
سوم مرداد چهارصد
هزاران درود و تمجید . پیروز و پاینده

درودها فراوان
بانوی بزرگ شعر

عالی و ارزنده و هدفمند
مرحبا به همه ی شعر و نامگذاری که در دو کلمه پر ایهام همه ی مضامین را
از شعر در خود جاداده و عالی بود
و بنوعی لف و نشری محسوب بود در معنی که تمامت معانی و مضامین را با کنکاش از این دو واژه می توان دریافت
و
دستمریزاد
و جز این نیست
بجا و به هنگام و مغتنمست این شعر در کنایات و ادبییتی در خور با بافتی از شعریت و شعور معجونی را درر بار سروده در تنبه و تلنگر
بر صحیفه ی روزگار

با ارادت

درودها خانم نوری و واقعا دستمریزاد.
بامید روزی که انگشتر تمامی خون آشامان با نگینهایشان در کیسه ای جمع و به موزه خاک سپرده شوند و انسانهای بی گناه از آزادیهای خدا دادی متنعم شوند.
🌷🌷🌷