دختری که شعر می فهمد

دختری که شعر می فهمد دایرة المعارف خوشبختی است. دختری که اهل شعر است برکت دارد، یعنی بودنش تمام نمی شود، می توان او را دیوانه وار دوست داشت، بدون ترس از اینکه لبریز یا خسته شود.
به نظر من کسی که با شعر زندگی می کند، بند بند وجودش با عشق نوشته شده است و خوشبختی کمترین ضمانت با او بودن است.

دختری که شعر می فهمد، می داند که وقتی او را “حضرت یار” صدا می کنی باید جوابت را چگونه بدهد که در آن لحظه احساس کنی تمام واژه ها به چالش کشیده شدند و نیاز به چیزی غیر از واژه است.
دختری که با شعر دلبری می کند، توانایی این را دارد که همزمان همه چیز تو باشد، او می تواند ملکه ی قلبت، سفید برفی داستانت، نبض زندگی ات، تعبیر رویاهایت و رفیق خستگی هایت باشد.

او با آمدنش معنی زندگی ات را کامل می کند، به رود جاری زندگی ات جریان و مسیر می دهد.
و چه چیزی خواستنی تر از اینکه دقیقا وقتی احساس می کنی مسیر زندگی ات به انتها رسیده، کسی از فراسوی شعر بیاید و مسیر دیوانگی رو به تو نشان دهد و با اعجاز کلامش، پرواز را برایت معنا کند؟
در آن لحظه احساس می کنی دوباره متولد شدی و اندازه ی یک عمر فرصت تجربه کردن داری و آیا این معجزه نیست؟
به نظرم دختری که شعر می فهمد عصاره ی خوشبختی است و مفهوم عرضی زندگی را می آفریند.
دختری که اهل شعر است می داند چه موقع چه فاصله ای مناسب است، می فهمد که گاهی نیاز است آنقدر نزدیک باشد تا هر چیزی به جز خودش ذوب شود و بسوزد و گاهی باید در فاصله ای کوتاه و موقت ایستاد تا فرصت دلتنگی از دست نرود.
آری….
دختری که شعر می فهمد دایرة المعارف خوشبختی است.