چشم را آفرید تا زیبایی دیده شود
خنده را آفرید تا شادی شکوه داشته باشد
دوستی را آفرید تا تنهایی منزوی شود
معرفت را آفرید تا خوبی درک شود
گناه را آفرید تا بخشش معنا داشته باشد
خرد را آفرید تا شعور به وجود آید
موسیقی را آفرید تا موجودات زبان مشترک داشته باشند
شعر را آفرید تا عشق توصیف شود
غریزه را آفرید تا هیجان ، هم آغوش عشق باشد
مرد را آفرید تا زن پشتیبان داشته باشد
اما زن را برای چه آفرید؟
زن را آفرید تا زندگی قلب داشته باشد.

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند :

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (2):

مدیر سایت

سیاوش آزاد

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

باید که زیبایش کنم طاووس بی پر را
باید بیاندازم به زیر پایم این سر را

چیزی نمانده از پرنده های جسمی سرد
باید ببارم بر تنم پایان آذر را

کافر شدم وقتی که شد پر از خیانت عشق
باید بنوشم زهر صد ها جام کیفر را

تا گاوهای چاقِ دیگر را نبلعیده
باید که قربانی کنم این گاو لاغر را

قیصر کنار مردم نامرد خواهد مُرد
اینجا برادر میزند خنجر برادر را

باید تبر آورد وقتی که تناور شد
تیغی نمی بُرّد سر سبز صنوبر را

کشتی که پر شد مخزنش از اشک می ماند
باید به سمت این شناور برد بندر را

دشتی که شد گلخانه از گل های تزئینی
گم کرد جای لاله های سرخ پرپر را

دیگر حریف لشگر بربر نشد دیوار
باید که کند و چاه و خندق کرد سنگر را

در کشوری که رهبرش شد بیش از سرباز
باید که قربانی کند سرباز،رهبر را

وقتی که جاء الباطل از پهلوی حق افتاد
باید که باور کرد هر دنیای دیگر را

باید که پر از شوکران می کردم و سم تا
جانانه می خوردم شراب کام آخر را

اینجا کسی حرف مرا هرگز نمی فهمد
باید بگیرم گوشه ی دامان مادر را

« برهان جاوید »

تازه ترین نقدها