پنگوئن غریب ۲

گفتگوی نقاش با نقاشی اش هم جالب بود . اگر توانستی آثار زویا پیرزاد را مطالعه کن

سلام و عرض ادب بانوی نویسنده
بسیار زیبا نوشته‌اید. سوژه‌ی پنگوئن بسیار جالب بود. اشارات پی در پی به تنهایی پنگوئن مرا به یاد فرازهایی از کتاب «فلسفه‌ی تنهایی» اثر «لارس اسونسن» فیلسوف نروژی انداخت.
قلمتان نویسا🌸🌺🌸🌺

با اجازه از محضرتان این نوشته‌ی زیبا را با رعایت اصول ویراستاری، بازنویسی می‌کنم.🙏

ای پنگوئن غریب! شنیده‌ام از این وضعیت بلاتکلیف کلافه شده‌ای.
خود من هم دیگر از این همه وصله‌ی ناجور ناجور ناجور بودنت خسته شده‌ام. باورم نمی‌شود خالق یک چنین صحنه‌ی ناهماهنگی شده‌ام! از خود در حیرتم که چرا و چگونه این همه تفاوت، این همه بی‌نظمی و این همه بی‌عدالتی را در قاب کوچک یک تابلو جا دادم؟! خوب می‌دانی که من نقاش توانایی هستم به من شک نکن.
من می‌توانم تو را در یک حباب تنهایی که سراسر پوشیده از کوه‌های یخ‌زده است محاصره کنم، اما مطمئنی که برای خلاصی از آنچه که همیشه می‌خواستی دست‌وپا نمی‌زنی؟
من می‌توانم دست کم صدها پنگوئن دیگر در کنارت بکشم که احساس غربت نکنی اما آیا مطمئنی شبیه خودت را می‌توانی تحمل کنی؟
می‌خواهی تمام عناصر تابلو را بخاطر تو پاک کنم؟ این خودخواهی نیست؟ به نظرت تنهاتر نمی‌شوی؟
از من نخواه که تو را به تنهایی از این تابلو نقاشی بیرون بیاورم و وسط یک منظره‌ی قطبی بکشم، چون دیگر کار از کار گذشته است! تو کشیده شده‌ای! تو جزء مستلزم این تابلویی. به هر حال و در هر صورت برای رهایی از این صحنه‌ی ناهماهنگ، بااااااید پاک شوی!