صمد شعبانی شاعر تهرانی

زنده‌یاد “صمد شعبانی” شاعر، نویسنده و نمایش‌نامه‌نویس ایرانی در سال ۱۳۳۶ خورشیدی دیده به جهان گشود.
وی بزرگ شده تهران و خودآموخته هنر و ادبیات، در سال‌های پیش از انقلاب بود.وی یکی از شاگردان و نزدیکان احمد شاملو نیز بود.
وی سه‌شنبه دهم اسفند ۱۴۰۰، هنگام انتقال به بیمارستان جهت دیالیز دوره‌ای، بعد از مدت‌ها رنج از بیماری کلیه در کرج درگذشت.

▪کتاب‌شناسی:
– عصیان بزرگ خلقت
– بامداد از دریچۀ تاریک
– آواز بچه‌های تهران
– آواز در بن‌بست
– آفتاب و فولاد کودکِ مهتاب

▪نمونه‌ی شعر:
(۱)
[نامه‌ی سرباز – تقديم به غلامحسين ساعدی]
همه‌ی بيقراری‌هايم را
در عكسی تمام قد

اگر بر نگشتم
تا بهاری كه می‌آيد
تو آن‌را قاب كن
بياويز بر ديوار
از آخرين ديدارمان
انگار سال‌ها مي‌گذرد
باران بارها
رد پاها
و صداهايی را كه می‌ريخت بر زمين
برده است
آنجا مرگ
ارزان است
و پهنه خاك
مزاری است كه از دهان علف
ضيافتی رنگين را
در بهار وعده می‌دهد

اين جا
نان و گل سرخ را
قسمت می‌كنند
شب را و روز را               قسمت می‌كنند
آدم‌ها را با شماره‌ای                  قسمت می‌كنند
و تمام چيزهای ديگر را
كه می‌دانی‌
ديشب تمام خرابه‌های گذشته را
سينه‌خيز آمدم
تا خاطره‌های امروز

جائی برای گفتن حرف‌های شبانه نبود
ما خاك را
به وسعت عشق می‌خواستيم
آنان اندازه جنون خود می‌خواستند
امشب از بريده بريده
خواب راهه‌های باريك
به ديدن تو می‌آيم
در روياها را
باز بگذار
شمع‌های‌ خاطره را
بيافروز
كنار قاب كهنه ديروز.

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی