خواب و بیداری

      با سلامی صمیمانه : از آنجایی که این سروده بلند است و کمی تا قسمتی اجتماعی ، بد ندیدم با اجازه شما ، در این قسمت تقدیم نمایم …

  امید وارم مقبول افتد …..               ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….      پریشب بود ، خوابم را چه زیبا ، من سحر کردم

چه خواب ِحکمت آموزی که  آنرا  من، ز بَر کردم

به یک باره ، خودم را  ، در لباس ِ حاکمی دیدم

وَ جمع ِ شاعران ِ نُـخـبه را ، یک جا ، خبر کردم

  ز یک سو ، حافظ و فردوسی و خیام  و مولا نـا 

دگر سو هم ، به  بابا طاهر  ِ عریان نظر کردم

چنان ژولیده و عریان و غمگین بود و افسرده

که من هم چون رعایا ، آشکارا دیده تَر کردم

وزیران را ، بفرمودم که خلعت بهر  ِ او آرَنـد

تـَفـقد کردم و هَمیانِ  اورا ، پُـر، ز ، زر کردم

وَ شعرِ مرگ ِپروین را به روز ِ پُـرسهء سیمین

به سنگ ِ قبر ِ او حَـک کردم ُ رو ، بَر قمر کردم

به آرامی قمر را پیش ِ خود خواندم وَ فرمودم

بخواند چون گذشته  امر بَر ،”مرغ سحر”کردم

چو نو شروان کشیدم من یکی زنجیر در ایوان

وَ عدل و داد را در کشورم ، گسترده تَـر کردم

تزار روس را بر لغوِ پیمان ِگلستان امر فرمودم

وَ  سهم ِ آب را ، افزون ، به دریای خـزر کردم

نمیدانم چه شد حالم ، که یکباره هوس کردم

خورانم قهوه ای بر دشمنان ُ یاد از عهد قجرکردم

برای عبرت  ِمردم ، شبیه ِ ” فرخی ” من هم

لبانی دوختم ، فرزانگان را ، دَر به دَر کردم

از این فرمان روایی ، دست ها بر سینه ، آهسته 

شدم بی رحم و دنیا را به دستم ، شعله ور کردم

دَمادم زیر ِ لب در خواب با افسوس می گفتم

چرا با مردم ِ خوبم ، چنین خصمانه ، سَر کردم

چه رمزی دارد این قدرت که سازد طُرفَتالعِینی

من ِ دل رحم را آنسان ، که هر دم با بشر کردم

به بیداری چنان از ظلم خود شرمنده گردیدم

که صد ها بار، عفو ِ خود ، طلب ، از دادگر کردم   

………………………………………………………………………… …………………………………………………………………

تابستان 95 – شاهنگیان