آخرین پایه

بی هدف می چرخم و افسرده و گیجم
در هوای ساکن این انفرادی ها
من به دنبال مدادی سبز می گردم
در میان رنگ تند جامدادی ها
شب شده در دفتر چل برگ کاهی ام
سایه شد دنیا برای بامدادی ها
صفحه درگیر سیاهی شد بدون ماه
تا نجنبد خنده در سربرگ شادی ها

یک نفر اینجا مداد زرد را دزدید
تا نروید در میان دفترم خورشید

مثل آب و مثل اکسیژن توی پیپِت
در تمام واکنش ها پخش و محلولی
بین اعداد و کنار جمع و جذر و ضرب
پشت هر بخش معمای دو مجهولی
زیر جرم و وزن قانون نیوتن،یا
زیر بار کار های زندگی ژولی
روی تخته با گچ سرخ این نوشته بود:
در تمام اتفاق قرن مسئولی

یک نفر امروز نان دوستش را خورد
یک نفر با حرف هایش جمع را آزرد

زندگی یک مدرسه اندازه ی دنیاست
پر از اخراجی و تجدیدی پر از ردّی
پایه ای هرگز در این دنیا معطل نیست
بعد هر زنگ و کلاسی نوبت بعدی
زنگ اول درس تاریخ معاصر بود
زنگ دوم معنی یک شعر از سعدی
زنگ سوم با هنر میرفت سر امروز
زندگی نقاشی اشکی و لبخندی

آخرین پایه برای علم یعنی این:
آدمیت درسی از هستایش و تکوین

این گواهینامه یعنی صلح یعنی مهر
نمره ی خوب قبولی یعنی آرامش
زندگی جایی که پر از خنده و شادی ست
دور از حزب و جناح و شورش و جنبش
تانک توی کوچه ها هرگز نمی گردد
نیست روی خانه ی همسایه ای ترکش
مرز، بین مردم دنیای اینجا نیست
نیست در جغرافیای کشوری ارتش

فارغ التحصیل دانشگاه آزادی
در پی صلح است و ساز و برگ آبادی

برهان جاوید
یکم بهمن هزاروچهارصد و یک