لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار

شهر بارانی ست امشب در عزایت داغدار
ابرها خون گریه کردند و دلِ ما شد مزار

از تو می گفتند امشب صد ستاره پای ماه
ابر ها خالی شدند از غصه ات هی باردار

از درو دیوار خانه اشک می ریزد سرم
یاد تو کردم در این شبهای سرد بی قرار

سیب زردی روی شاخه های سبزش سرخ شد
صد ترک خورد و چکید از گونه هایش خون، انار

هر کجا فواره های شهر بر سر می زنند
رود خود را زد به سدی و به سنگی آبشار

باد برهم زد تمام ذره های خاک را
ریخت روی صورت و سر های صدها سوگوار

ریخت پایین سنگ هایش، از کمر خم شد گریست
نهرها زاییده شد از کوه های استوار

برف بارید و زمین نالید و برقی داد زد
شد شبیه فصل پاییز اولین روز بهار

گم شده در لامکان از اشکِ صدها سربه دار
گیج می چرخد زمین افتاد از دور مدار

تا که پر زد مرغ از ساحل و هر دریاچه ای
شد مهاجر سمت کویت رهسپار از هر دیار

خسته از دنیای بی رحمی که پر از شرک شد
خسته اند از ظلم و زور و اتفاق ناگوار

عصر جمعه بود و غمگین از نبود نور شوق
خسته شد هر ذره ای در این جهان از انتظار

مردی و نامردی دوران چشیدی چاه گفت
چاه می داند که دل خون است خون از روزگار

اول هر کار اینجا از تو می گویند و حق
یا علی گویند مردان در دل هر کارزار

یار و همراهش تویی مظلوم و مسکین و یتیم
هر کسی از هر کجا به هرکجا شد رهسپار

زهد و شرک و دین و کفر و مهر و ظلمت جای هم
عشق شد تک واژه ای بیمار و غمگین و نزار

کل دنیا داد شد: مولا دری دیگر بکند
لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار