آدمی

چون نباشد در وجودت خوی نیک آدمی
از دل آن پیلهء بیگانه خـــــارج آ دمی

تا نیابی گوهــر انسانی ات در بطن خویش
کـــــــی توانی ثابت حیوان نمایی آدمی.

سیدرضاموسوی راضی
بحر رمل مثمن محذوف

با درود به پیشگاه شما عزیزان همرا.
توجه شما خوبان را به نکاتی در خصوص این سروده معطوف میدارم و پیشاپیش از بذل عنایت شما خوبان سپاسگزاری میکنم.
آ دمی ، در این شعر سه بار بعنوان قافیه آمده است و بدیهیست هر کدام معنایی متفاوت دارند و اگر جز این بود شعر فاقد ارزش و اعتبار می بود.
قابوس بن اسکندر وشمگیر در قابوس نامه هر شعر دو بیتی که در وزن رباعی نباشد را دوبیتی می نامد و برخی دیگر چنین شعری را در زمره ی قطعات قرار می‌دهند و مسلم است هر کدام از این نظریه ها طرفداران خاص خود را دارند و نظر سومی هم وجود دارد که امروزه در فضای مجازی بوفور دیده می‌شود که هر سروده ی دارای دو بیت را رباعی می‌نامند که یقینا این اشتباه است زیرا در شعر کلاسیک هر قالبی تعریف خود را دارد و شاعر اگر قصد سرودن در آن قالب‌ها را داشته باشد لاجرم باید از قواعد و قوانین مربوطه پیروی کند.
در این قسمت بنده از قابوسنامه تبعیت کرده و این سروده را در دفتر دوبیتی ها قرار دادم و امیدوارم از خواندن آن لذت برده باشید.
خدمتگزارتان، سیدرضاموسوی راضی