آدم و حوّا

روزگاری بود و تنها آدمی
عشق، تَب می کرد از بی همدمی
آدمی یک نیمه بود از اصل خویش
رنج می بُرد از غمِ بی قوم و خویش
از غمِ آدم که یک رامش نداشت،
آسمان، یک لحظه آرامش نداشت
در بهشتْ آباد تا سَر می کشید،
جامِ غم از داغِ دل، سَر می کشید
منتظر از زایشِ یک نیمه بود
از غمِ آن نیمه در آسیمه بود
آدم از بی همدمی، خَمیازه کرد
ناگهان حوّا، هوا را تازه کرد
عشق، رنگی، جوششی دیگر گرفت
آدمی از بختِ خوش، همسر گرفت
چون رُخِ زیبای حوّا را بدید،
تهنیت از آسمانها می شنید
عشق را حوّا به آدم یاد داد
عشق شیرینی به این فرهاد داد
جان و دل از عشقشان بر باد رفت
هم بهشت و هم خدا از یاد رفت
مزرعِ سبزی که گندمزار شد ،
عاقبت چون مار، آدمخوار شد …
آن خطایِ او خطِ تولید گشت
آینه در آینه خورشید گشت
گر نبودند این زمین رویش نداشت
آب و باد و خاک این گویش نداشت…
ای خطایِ ما صوابِ کار تو
رونقی دادیم کار و بارِ تو
آن بهشتت را اگر ما باختیم،
یک بهشت دیگری را ساختیم
ما فدایِ آن همه احساس تو
داده ایم، سر را به تیغِ داس تو
دوریِ ما گرچه خیلی دیر شد ،
عکست از ما در زمین تکثیر شد
قابِ عکست را چه زیبا ساختیم
یادگاری با تو عکس انداختیم
جایِ تو اینجا خدایی می کنیم ،
در زمین فرمانروایی می کنیم

*************************************
برگزیده از کتاب مجموعه شعر “پایان نامه ی دل” سروده ی

قاسم یوسفی “ذوالفنون”