اسیر نقطهء پایان

شعر نو

…….. اسیر نقطهءپایان …….

زنگ هیچ کاروانی
موزون تر از ، گذر عمر من نبود
و هیچ ارکستری و هیچ رقصی
اینچنین هماهنگ….

اینجا صحنه دائم در گذر
نقش آفرینی مختصر ،
این صحنهء عمر من است.
بازیگران !
در جای خود ،
عوامل همه آماده ،
نه ؛ همه مشغول از پیش.

آن یکی مسئول شر و فتنه است
دیگری مشغول تدوین است ؛
اما ؛!…..!!
تدوین ؟ الان ؟
اینکه کار لحظه های آخرست.
و می پیچد صدای کارگردان روی صحنه ؛
….. اول و آخر ؟
چه می گویی !؟ چه می پرسی !؟
برو جای خودت آماده باش
این سکانس عمر کوتاه تو است.
هر چه می گویم همان کن
غیر از آن ، کات میدهم.
اکشن !
و بازی با همین یک واژه
آغاز ؟
نه ، دنبال میشود.
و می بینم جوانی روی سن
هر بار بازی می خورد ،
موزون و پیگیر
هر یک از بازیگران
از آکتور و از آکتریس
در بهترین حالات از آمادگی
بی اضطراب و استرس
نقش خود را با مهارت
در میان پرده ایفا میکنند.
ناگهان فریاد یک بازیگر از آن گوشه ها…
………. ………. ………‌. ………
…..کیست این احمق ؟
مگر بیگانه است با این پیس؟
و می بینم نگاه ها روی من خشکیده ، فیکس.
هااااااا ، بله ، فریاد از من بوده است.
اما چرا ؟
منشی صحنه هراسان سوی من ،
با کیسه آب و کمپرس ،
چه می گویی ؟ چه می خواهی ؟
چرا از نقش خود خارج ؟
چه بود این نحس فریادت ؟
و ترسان با دلی لرزان ،
و با صد معذرت خواهی ،
به او می گویم این صحنه
در این قسمت ؛ به این آدرس ،
مگر بازیگر اصلی
که باشد قصه اش جاری
به حکم قصهء راوی
سکانس من نمی باشد ؟
هنوز اجرا نکردم آرزوها را ؛
جوانی را ؛
و صدها قطعهء شیرین و شورانگیز.
نگاهی عاقل اندر شوت و دیوانه ،
به من اندازد و آنگاه ؛
نگاهش سوی کارگردان ،
و با انگشت یک دستش ،
کند ترسیم روی هیچ ؛
هفت هشت تا خط پیچ در پیچ…
و بمب خندهء حضار….

…….به امر کارگردان می روم آهسته، آهسته
و خیره میشوم ،
برعکس خود در برکه ایی آنجا ؛
منم آیا در این آیینهء رسوا ؟
چرا اینگونه پر چینم ؟
و سنگینم.
چه شد آن خرمن موها ؟
سپید ؛ ؟
اما چرا این تارهای کم ؟
چه شد ابروی پیوسته ؟
چرا این مایه چین و خط ؟
مگر نقش جوانی نیست در پیشم ؟
هنوز ایفا نکردم نقش آن قصه.
چرا با این گریمم روی این صحنه ؟
گریمور کوووووو ؟
و پیچد در میان صحنهء من ؛
کات….
و می بینم که صحنه خالی از حضار،
و من بی آنکه نقشی در سکانس خود ،
ولو یک لحظهء کوتاه ،
به میل خود کنم اجرا ،
و یا آن را کنم تکرار ،
شدم در واژهء پایان ،
اسیر و رفته از خاطر ؛
و حتی خاطر یاران….
در این بحبوحهء دوران ،
اسیر نقطهء پایان.

سیدرضاموسوی راضی