ای پرتو نور عشق و مستی

1

رخ را بگشا به پیر دستان
بی نور شو از هوا پرستان

از من سخنی ز عشق دریاب
شو کودک عاشق دبستان

از سبزی دل بچین حقایق
چون سرو شوی در این گلستان

مستانه شو از بهار خرم
ای والی پیر دِیر استان

بردار شراب صبحگاهی
تا سِیر کنی تو تنگ دستان

ای پرتو عشق نور هستی
می ده ببری مرا ز پستی

2

من عارف پیر آشنایم
من زاهدم و به ذکر نایم

سر خیل قلوب را نشانم
فرمانده ملک خاک جایم

آبشخور تشنگان مستم
غم پرور روح را گدایم

پروانه کعبه قلوبم
سردار غلام دل ربایم

آواز در آمد از ضمیرم
از تن به در آی بین نوایم

ای پرتو عشق نور هستی
می ده ببری مرا ز پستی

3

دردی است مرا نشاید آن گفت
گر دوست نظر کند توان گفت

من عاشق کل کائناتم
این رمز مرا ز جسم و جان گفت

در پهنه دشت بی کرانه
منظر طلبم نظر چنان گفت

ای والی مست ارجعی الحق
مستانه بخوان که حق دان گفت

بیزار شو از ضمیر دنیی
تا جلوه کنی چرا نهان گفت

دل باخته خدا شدی خوش
خوش باش خدای دیدبان گفت

مقلوب قلوب ها به دستم
رامشگر عقل گشت و جان گفت

ای پرتو عشق نور هستی
می ده ببری مرا ز پستی

4

من عاشق روی مه جبینم
در دام بلا اسیر دینم

آوازه دوست گشت عالی
با دوست نظر گه خمینم

پیری که به عشق جان دل باخت
رهرو شوم عاشق برینم

من مست ازل ابد چه گوید
عشق دو جهان گرفته عینم

اندیشه کنم که دوست گوید
واله بشوی گلی بچینم

آن شاخه گل شکوفه دل
بر سینه نهم تو را ببینم

ای پرتو عشق نور هستی
می ده ببری مرا ز پستی

5

دستم تو بگیر و راهبر باش
در قله عشق نام بر باش

ای رمز حیات آشنایی
در طور شجر مرا سفر باش

در دیده دوست جای گیرم
لطفی کن و خلق را نظر باش

در وادی عشق عرش توحید
فرمانبر روح را کمر باش

این خانه جسم نیست گردد
بعد از من و دوست کم ضرر باش

بر گوی به عاشقان لاهوت
گر طالب عشقمی شجر باش

ای پرتو عشق نور هستی
می ده ببری مرا ز پستی

6

ای یوسف خسته در چه شاه
ای غنچه عشق عاشق ماه

تا دید دلم اسیری افتاد
در جمع کتب برونم از جاه

می رفت که عشق دوست گیرد
آن والی مست قرب الله

از حُجب نشان گرفتم و گفت
تقوا طلبی شوی تو آگاه

بر گوش دلم چنین بگفتا
ای والی خفته در پی راه

من مالک هر امور عالم
از من بشنو حقیقت آه

ای پرتو عشق نور هستی
می ده ببری مرا ز پستی

7

در انجمن بزرگ عالم
نقل است چنین که رفت ماتم

پس سوز غمین در این مجالس
حرفش چه بود سفیر خاتم

در جمله کائنات افلاک
دیدم صُور خیال کارم

یاد آمدنم که کیست شافع
دستم بگرفت بگفت یارم

من پیر غلام عشق مستم
در عشق انیس سوز نارم

آهسته سخن چنین بگفتم
ای والی عشق پیر حاتم

دستم تو بگیر و راهبر باش
غوغاست ضمیر پاک آدم

ای پرتو عشق نور هستی
می ده ببری مرا ز پستی

ولی اله بایبوردی