باران! بخوان!

باران! بخوان!
(سه گلشنی در وزن پردازی پیشرو)

(آغازگر:)
“باران! بخوان! برای دل عاشقان بخوان!”

(بدنه/پیکره:)
از دور دستِ خاطره، دل را صدا زدُه ند
دل را صدا به زمزمه ای آشنا زدَه ند
چشمم نگاه کن!
از دل شکیب رفت
از دست چشم
شوقی، پا داد و
ذوقی به پا خاست
آراست آراست آراست
زلفکان به دوش ترنّم
گیسوان به شانه ی راستی
حالی عجیب رفت
هرآنچه می شود یا نمی شود گفت
آن قدرها که
با اصل خود نشستَه م و اغیار، جا زدَه ند
با جان
فرشتگان زیادی نوش
شاید
بی شک
پیمانه ها زدَه ند

(پایانبخش:)
“باران، قرار با دل مستان گذاشتَه ست.”

پ. ن
سه گلشن، گونه ای از شعر پیشرو و دارای سه بخش جداگانه ی آغازگر، پیکره و پایانبخش با امکان تنوع فراوان در هر بخش است.
وزن پردازی پیشرو:
شیوه ای در وزن پردازی که مبنای آن، عروض رسمی است اما به دلایلی ازجمله: برای گنجانیدن کلمات و عباراتی که با وزن پایه، جور در نمی آیند، انعطاف پذیری زیادی دارد.
تفاوت آن با عروض نیمایی در این است که عروض نیمایی معمولا کوتاه و بلندشونده ی وزن پایه است و تغییرات از وزنی به وزن دیگر در آن کم تر اتفاق می افتد؛ ولی در وزن پردازی پیشرو،
می توان کلمات و عبارات متفاوت با وزن پایه را گنجاند و همچنین از وزنی به وزن دیگر رفت و حتی در قسمت هایی همانند شعر بی اصطلاح وزن آزاد یا بی وزن رفتار کرد.
وزن پردازی پیشرو، اشتراکی بین عروض سنتی، عروض نیمایی و شعرهای اصطلاحا وزن آزاد یا بی وزن است.