بهانه

من در هواي زلف پر از عطر نرگست
آئين آب و شانه گرفتم نيامدي

من اجتماعی هر چند انفرادی

سلام و درود

استاد معصومی چشم انتظار دوست

دستمریزاد

تقدیمی : 🌺

ایام جمعه ها گذران در گذر صدی
ای منتظر به صبح ظفر گر پیامدی

این جمعه رفت تا دگری جمعه جان من
چشم انتظار ماندم و دیدم نیامدی

ولی اله بایبوردی

03 / 12 / 1398

🌸🌸🌸🌺🌸🌸🌸

درود جناب استاد معصومی

پیروز باشید

👏👏👏👏👏👏لذت بردم

سلام
احسنت
اجرتان با اباصالح❤️🙏
این بار هم بهانه گرفتی؛ نیامدی
قلب مرا نشانه گرفتی؛ نیامدی…

چه شباهت زیبایی بین این غزل زیبای شما و غزلی از حقیر هست. هر دو هم تقدیم به حضرت مهدی(ع).
به گمانم غزلی را که درباره اش صحبت کردم، در اینترنت نشر نداده باشم. در فایلم باید بگردم.
برایم این مقدار تشابه فکری و ذهنی، جالب بوده.
سپاس برادر
🌹🌹🌹

بزرگوار!
این غزل زیبای مهدوی تان، مرا به چند سال پیشم برد: زمانی که چون شما دلی پاک داشتم و هنوز غبار روزگار، روشنای دلم را پنهان نکرده بود. سروده بودم غزل زیر را:

این بار هم بهانه گرفتی؛ نیامدی
قلب مرا نشانه گرفتی؛ نیامدی
گفتی: بیا بیار دلِ پر بهانه را
اما خودت بهانه گرفتی؛ نیامدی
شاید که آمدیّ و ندیدم جمال دوست
شاید مرا فسانه گرفتی، نیامدی
آری؛ خیالِ خالِ تو، می ارزد این جنون
گر راحتم ز لانه گرفتی، نیامدی
آمد خیالِ خامِ تو بر بامِ خاطرم
دل را به دامِ دانه گرفتی؛ نیامدی
خوش بود دل؛ دلیلِ هوایی شدن نداشت
از او، تو آشیانه گرفتی؛ نیامدی
سنگِ جدایی ات پَرِ دل می پراکنَد
از صبر، پشتوانه گرفتی؛ نیامدی
بستم دلم به زلفِ نسیمِ محبّتَت
یک باج دلبرانه گرفتی؛ نیامدی
در حسرت نوازش تو، موی اشتیاق
در دستِ ناز، شانه گرفتی؛ نیامدی
همسایه گشته ام به وفای قدیمِ دوست
در دوردست، خانه گرفتی؛ نیامدی
ای باوفانژادِ محبت نشان به ذات!
صبر از دل زمانه گرفتی؛ نیامدی
جانم فدای ناز تو ای ناز دلنواز!
حتی اگر بهانه گرفتی، نیامدی.

یا ایها العزیز مسّنا و اهلنا الضُّر و جئنا ببضاعه مزجاه فاوف لنا الکیل و تصدّق علینا انّ الله یجزی المتصدّقین.

🌿🌷🌷🌷🌿