سحر جهانی
فروردین 5, 1396

درود

پاسخ
- طلعت خیاط پیشه
  فروردین 6, 1396
  
  پاسخ
مسعود رستمزاد
فروردین 5, 1396

سلام

گفتی طلا شد معتبر از من نداری تو خبر

پاسخ
- طلعت خیاط پیشه
  فروردین 6, 1396
  
  ممنونم از حضورتان
  
  پاسخ
زهرا نادری بالسین شریف آبادی
فروردین 5, 1396

درود گلبانو لذت بردم

قلمتان پیوسته نویسا

پاسخ
- طلعت خیاط پیشه
  فروردین 6, 1396
  
  ممنونم خانم نادری ارجمند
  
  پاسخ
علیرضا حکیم
فروردین 5, 1396

درود بانو خیاط پیشه

شعر خوب و نشاط آوریه مخصوص بهار که شورانگیز است

در مصراع دستی به محرابی بزن… شاید معنا نرساند اما دست به مضراب زدن به نظر حقیر بهتره،

نکته دیگر این شعر رو نمی شه جز اوزان دوری حساب کرد چون اوزان دوری فقط از تکرار اوزان متناوب حاصل می شه ،نه در بین اوزان سالم

بنابر این دربین مصراع ،مانند: (توست و مستجاب) آوردن هجای کشیده به صلاح نیست

و باعث بینظمی می شود

گذشته از اینها شعرتون عالی بود

موفق باشید

پاسخ
- طلعت خیاط پیشه
  فروردین 6, 1396
  
  جناب حکیم ارجمند
  
  انسان در محراب ِ عشق تحولی پیدا می کند و شوری در دلش می افتد و دیدش به جهان پیرامونش عوض می شود.و این همان انقلاب شاعر می تواند باشد. البته مضراب هم تک زنگی است برای پیدا کردن شور و حال.
  
  از وقتیکه گذاشتید ممنونم
  
  پاسخ
مينا امينی
فروردین 6, 1396

درودها مهربانوی جان

زیبا بود

سال نومبارک

با آرزوی بهترین ها

پاسخ
- طلعت خیاط پیشه
  فروردین 6, 1396
  
  مهربانوی ارجمند
  
  ممنونم از حضورتان
  
  پاسخ

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ثبت نام در شعرپاک

کبوتری که رضایت نداشت از دل خویش
شبانه پر زد و رفت از دیار و محفل خویش

شبی که بال و پرش مثل مار زخمی بود
برای دانه گذشت از بیان مشکل خویش

هوای باغ که شد تیره از غم گلها
ندید بین درختان مرا مقابل خویش

به عاشقی که خطر را همیشه حس می کرد
کسی نگفت نرو در مسیر باطل خویش

هزار مرتبه گفتم به مدّعی با عشق
دهد امید به پروانه های عاقل خویش

به آنکه خواست دهد خونبهای گلها را
بگو ببخش به ما قدری از فضایل خویش

به پاس خون شقایق که در رگش جاری ست
چگونه نگذرد عاشق ز خون قاتل خویش

« مهدی سیدحسینی »