این یعنی دیدنِ آن و همان
که
در گفته های خودش ضمیر می شود
این همانی ست که آن همانی نیست!
چون در هستندگی خود
هست های قافیه را با قیافه ی مردم نیست می کند
هست یک ایجاز نسبی است
که ایماژوار ایجاد می شود
یک دو پارگی از پاره های پست مدرن که
متن را به بینامتنیّت تبدیل می کند
زندگی یک ایستگاهِ تراژدیک دارد
که
قطارها را در مسیرِ حرکت آدم می کند
بیا این عشقِ خوش نوش و خوش پوش
بیا که درخطِ پایانی معشوق بالنده ای از دونده ای!؟
کلمات در جاده ی فصل
غروبی قشنگ را ترسیم می کنند
طلوعی به رنگِ آهنگ که زنگ می خورد
غمِ من غم به غم غمگین است
و سرنوشت این خون مانند مجنونِ جنون، فرهاد می شود
گناه چه بی آه کُشته می شود
و دیوار و آوار از الست دوستِ یک همیشه از همیشگی ها بودند
بیا تا شرحی شرجی را جنوب کنیم
شرحی تازه برفکرهای تازه ات بنویسم
شاید قلم در جاده های خیسِ ویرگول ها نقطه ها شد
من از نگاهِ هیچ سیاهی سفید های زندگی را نقاشی نمی کنم
و تو با رنگ
چه آهنگ های متفاوتی را از چهره ی این زن ترسیم می کنی
باید به بی چیزی این چیز فکر کنم
که در پایانِ خودش دیالوگ می شود
به اعتراف، عصیان و اعتراضِ چشمانت که
در غروب ِ شب، شراب را دگرگون می کند
شراب که واژگون می شود
بارش چشمانِ توست که هوای باریدن دارد
باید به این جمعیت که در سطر نشسته، توجه کرد
به این مرگ که در من ما می شود
و دست کودکی ام را مهربانانه می فشارد
تا در جوانی بجز سایه ی خودم کسی را همسایه نباشم
دیگر مثلِ هیچ روسری نیستم
وسر از رو و رو از سر نمی¬شناسم
من با بوسه های عریان به جنگ تن آمده ام
و می خواهم از موهای خیابان بیرون بزنم
بزنم به سیمِ آخر
بر دامانِ این پنجره آزادی از موسیقی آزاد را بزنم
من به چشم هایی که دستِ شان به هر کجایی می رسد
به هیچ جا نمی رسم
چقدر درآفریقای نقطه ها
کلمات را می توان سپید خواند
چقدر در سفیدی برف حرف ها حرّاف اند؟
چه قدر آزادی مثلِ آواز به حروف اش اجازه می دهد آزاد باشند؟
آه چقدرخستگی این تن شبیه خودش عطسه می شود
آه چقدر آمال های نوشته بر دیوار آوار می شوند
در چشم پیراهنم
جهانی زیست می کند که عریان است!
آرام باش ای بی قرارِ در قرار؟
من سال هاست که حرف های آرام را اقیانوسم
نقطه های این باد را خانه بردوشم!