«تا افتادگی سیگار ادیب شود!»

درود بر فریادی که تاجِ سرِ هر سکوتی است
و فروتر از همیشه
بر جهانِ فراتر ، فرود می آید
درود برخون که تا آخرین قطره ی«خون »ایستادگی می کند
و سلامی بر ابن سلامِ عشق که لیلای هر مجنونی است
من وادی السلام هر سلامی که سیلاب ها دردامانم عاشق شدند!
من اولین زمستانم که نبردم برای مُردن است
آخرین کوهستان که گُل هایی تواناتر از آب دارد
بین سنگ و رنگ
آهنگی سُراغ دارم که دوستِ صمیمی زیبایی است
زیبایی نامِ دیگر پروازی است که به آن شلیک شد
و این شد که درکشورِ ما هیچ گریه ای نمی خندد
بعضی از بُغض ها سرهنگ را به جای فرهنگ می نویسند!
آه که بخشنامه ی کلمات را هیچ کسی نمی داند
و بر میزِ زندگی صداها غیر قانونی می میرند
درروزگاری که عاطفه شکست می خورد
تنها دروغ پیروز است
پیروز است
همیشه کسی پیروز است که
نوروزش را درماهِ روز جشن می گیرد
و این آشنا زدایی حرف محصولِ ویرگول هایی فتوریسم است
فرزند مونولوگ هایی هستی مند
که زبانِ محاوره ی هر دیالکتیکی است
الفبای فارسی درسکانسِ خود محورانه ای
هنجار شکن می شوند
و سال برای قدری از پائیز لباسی نو بافته است
تا رؤیای باران زبانِ نوستالژیک خود را با حسی اومانیسم ببارند
غمگین مباش
این روزها اشک ها شاعرانه می بارند
و احساس درشورمندی خود به شعور می رسد
من فرزند شعورِ خاکم که درعقلانیّت مدرنیسم شکوفا می شود
و تو از نواده های کاسی که غرابت های عاصی را
درفراموشی زمان به یاد داری
و این قدر چهره ی سادگی و آمادگی را می کِشم
تا افتادگی سیگار ادیب شود!
نامِ من سال هاست درخودم اندوه های درخت را می نوازد
و موسیقی وقتی به دنیا آمد که
من به اتفاق پدرم متولد شدم
و این حضرتِ عالی چه خوب حرف می زند
آه انسان
وقتی که نباشی
تولد هیچ بهاری مرا متقاعد نمی کند
وقتی نیستی
دیگر اعتمادی به دلواپسی قلم نیست
من و تو
برگونه ی هر بابونه آفتاب را درسکانسی شاد
آفتاب گردان می کنیم
می دانم
عشق با بارانی اش به خیابان می آید
و باران را
در چشمانِ خودش دو دستی به «چشم ها» تقدیم می کند!

عابدین پاپی(آرام)
24/10/1402