تا/کسی

کم می کند از دنده !
تا بشنید زیر سیاهش!
خورشید مانده از چه ساعتی
راهی کند آفتاب را به قاب پنجره
که با سر نخورد به چترش!
جلوترکنارم پیرمرد کناریم ایستاده
و ایستاده ام اول جاده تا کسی آمد
آغاز کنم آخرین سفرم را
با آنکه نمی دانم چه مرگش هست نمی شود از من پیاده !
تا کودکی از سطر بعد سواری بگیرد از متن
کاش آینده لبی داشت و حرفی به ما می زد !
جناب راننده لنت تلف می کنی!
بهتر نیست به زیر بگیری این کلمات را
وقتی توان گفتن از مقصد ندارند !
این جاده ست که می رود نه ما البته گله نمی کنم
مسئله اگر منم که حتمن هم منم
از همین زحمت! پنجره را کم میکنم!
پیرامون ندارد منظره , جز دستمال کشیدن به گرد و…
و زجر کشیدنِ می سابد کارگر را در مدامِ درد
چرا شورش را در نمی آورد تقدیر ؟
با این پیراهن که روی تنم بالا آورده
راهی مگر جز به گورم هست؟
وقتی به هر کجای راه بیراهه روییده!

باز کم می کند از دنده
سیب درشتی آرام از شاخه پایین آمده
تا سوار شود
پیر مرد جا باز می کند در پستوی فکرش وفکر می کند
به یک بوسه اگربیافتد سرخ این وسط
انبار باروت منفجر می کنند زیر پایش!
فکر کرده باغ معلق بابل است دیوانه !
نمی داند بخت النصر هنوز نفس می کشد در این شعر !
وجلسه می گذارد در کافه ی بین راه در جمع خدایان
درست میانه ی معرکه درحوالی خاور میانه!
کوروش هم نشسته در آن سر اطلس
با استوانه اش سلفی می گیرد …. !
این راه همیشه به چاه خود رفته
بیهوده نرو به …. نمی رسی
به راست بپیچی یا به چپ بیافتی
سفر خیال مرگ دارد از پهلو
هم سفر می خواهد!؟ کدام من؟! از بین ما
کافی است مچت با مغز, پدال با چرخ
ماشین با جاده کنار نیآید!
در فاصله ی دو پیچ یکی بریده !
من یا شعر کدام را کم می آوری !
برو اصلن تا انتهایِ زن (زندگی برو آزادی )
که بر خاسته از زیر سیاهش
و می رود به وسط جاده
ترمز را بگیر …حوا را نه…نکن آدم!
جیغ بلندی در مکث مانده میان گرد وخاک
و جاده غلت می خورد روی ماشین
که قش کرده روی راوی
پیر مرد می خورد از سیب
تا می خورد می خورد از سیب !