ترانه، خانه ندارد

ترانه، خانه ندارد.   بخوان ترانه سرا!                     بخوان ترانه ی این دخترِ بدونِ سرا

ترانه، خانه ندارد. چه کار باید کرد؟                      دلی شبانه ندارد.  چه کار باید کرد؟

شبانه، جوجه ی ناآشنا به بال زدن                        چو آشیانه ندارد،   چه کار باید کرد؟

ترانه: کودکِ شبگردِ کوچه های دراز                   دری، نشانه ندارد. چه کار باید کرد؟

ترانه، زلفِ پریشان به دست باد نداد                    نظر به شانه ندارد. چه کار باید کرد؟

ترانه: این که به من شعر تازه می بخشد              خودش ترانه ندارد. چه کار باید کرد؟

آهای مجلسیان! این که خانه ی مردم                   ترانه خانه    ندارد، چه کار باید کرد؟

ترانه، خانه ندارد. غزل نخواهم گفت                    و تا به نان نرسد، از عسل نخواهم گفت

بیا ترانه ی من! من غزل نمی خواهم               به جز ترانه ی شیرین عسل نخواهم گفت.

(سه گلشن نیز مانند قالب شعری سروش، قالبی نوین در شعر فارسی است. سه گلشن، قالبی ترکیبی و دارای مهندسیِ سه رُکنیِ کاملی است که به ترتیب دارای قسمت آغازگر، متن و سرانجام، قسمت پایان بخش می باشد.

آغازگر معمولا یک بیت با شیوه ی قافیه بندی مثنوی یا قطعه است. متن، چند یا چندین بیت به شیوه ی قافیه بندی غزل یا قطعه است و سرانجام، پایان بخش، ترجیحا دوبیت به شیوه ی قافیه بندی دوبیتی یا چهارپاره و گاهی یک بیت جداگانه است .)