«تفنگم را به احترام اندیشه زمین می گذارم»

رأس ساعتِ برف به خدمتِ برف می رسم
و در میانِ واژه هایی امدادی
دادِ خودم را به مِداد می رسانم
هزار هم که بسوزی و بسازی
مانندِ خورشیدی نیستی که قرن هاست
می سوزد و می سازد!
می سازد
گاهی از صندلی های خالی می توان آدم ساخت
گاهی خون
بر دیوارهای شهر شکوفه می دهد
و سال بهارش را از یاد می بَرد
و گاهی روبِروی سوگواری خودم می. ایستم
روبِروی اندوهِ جوانی که به شادی اش شلیک شد
و گاهی آزادی میراثِ مادری اش را
در خیابان گُم کرده است!
تفنگم را به احترام اندیشه زمین می گذارم
و ساختارِ این تار را با دستانِ زمستان نوازش می کنم
این روزها
واژِگان روی تنِ جمله ، شب می شوند
ما می مانیم و چند نقطه
که در بزرگی خودشان پیرشدند!
فقط به این گناهِ رنگ باخته نگاه کن
نگاه کن به این همه بی نگاهی!
به زبانِ فارسی که فریادهای زبانِ مادری ام را نمی فهمد
به تالارِ لبخند که قافیه اش قیافه می بازد!
در اداره ی فصل
تمامِ کلمات اراده ی خودشان را از دست داده اند
و ردِ پای این مونولوگ
با هیچ چشمی در متن دیده نمی شود
چنان دیالوگی که از ترسِ زبان اش می گریزد
از تمامِ لهجه های پائیز می گریزم
می گریزم تا تو
بنگری به خستگی که قرن هاست
در غروبِ خود طلوع می کند
و غم که بر محورِ سطرها ادامه دارد
این جا
هیچ کسی مثلِ نصفِ شب تنها نیست
و سیگار بی پرسش آوارِ دیوار را دود می کند!
بی خوابی بیابان به خاطرِ خیابان نیست!
به خاطرِ سگِ ولگردی است
که
در کوچه های شهر دروغ های صادق را هدایت می کند!

عابدین پاپی(آرام)
5/10/1402