جــهان بی شـعـر ، اگـر شـاعـران نــبـودنـد

غمخانه ی بغرنج و غزلخانه ی بی شعر
مخروبه ی اندیشه و ویرانه ی بی شعر

ای بغض مرا شمعِ شب و سایه نپندار
هرچند منم سایه ی پروانه ی بی شعر

از سقف نفس های تو آویخته بغضم
بر دوش غزل هایم و بر شانه ی بی شعر

پس ڪوچه ی بن بستے و سرشاخه ی بی برگ
در باغِ شب ِ موجِ غریبانه ی بی شعر

ققنوس تر از آتش و خاڪستر شعرم
در شهر پر از نفرت و در خانه ے بے شعر

ای موج ، غزل را تو به ساحل نرساندی
در مثنوی زخم ، بجز درد نخواندی

دنیا اگر از شعر تهی گشت خرابه ست
لبریزِ غم و اشک و پر از بغض و انابه ست

تا شعر نباشد به جهان شور نریزند
در جام تهی شیره ے انگور نریزند

تا شعر نباشد همه جا عین ڪویر است
یک عالم قحطے زده ی خرد و خمیر است

سرشارتر از برڪه ے مهتابے شعرم
نیلوفر بی برگم و مردابی شعرم

بر شانه ی دنیا رد شعر است ڪه مانده است
احساس غم ممتد شعر است ڪه مانده است

بارانے شعر است جهانے ڪه خزان است
غرق ترک و بغض و اسیر هیجان است

احساس من از نفرت یک شهر شڪسته است
یک زخم عمیقے به دلم باز نشسته است

اینجا همگی قاضے اعمال غریبند
همسایه ی دردند و پر از حسرت سیبند

در متن غزل‌ مثنوی بغض ، اسیرم
هرگز بدلم ذِلت پنهان نپذیرم

بگذار غزل حرف دلم را بنویسد
آرام ڪلاف نفس و بغض بِریسَد

گیرم به من غمزده باران بسپارید
در من غم تنهایے یک شعر بڪارید

اندوه مرا پاے غزل ها ننویسید
بر شانه ی من روح غزلواره ببارید

من سوخته از جمعه ی احساس غروبم
با عقده گلوی غزلم را نفشارید

بی شعر جهان جنگل خشڪی ست پر از بغض
بی شعر جهان را  پس بغضش نگذارید

در ما غزل عشق جهان را بنویسید
در ما نفس آینه ها را بنگارید

#پرستش_مددی

💫 #جهان_بی_شعر 💫
💫 #اگر_شاعران_نبودند 💫

ParasteshMadadi