شــهر ســر بــزیــر

از داغ باغ خویش به یا هو رسیده ام
من سالهاست تا به هیاهو رسیده ام

من دسته دسته بید به باران سپرده ام
تا رشته رشته شانه به گیسو رسیده ام

درد قبیله را به خدا هم نگفته ام
از زخم ڪهنه تا لب چاقو رسیده ام

من شعله شعله داغ تو را سر ڪشیده ام
وقتے ڪه گریه گریه به زانو رسیده ام

از هر سڪانس قصه ے میزان درد باغ
حسرت ڪشیده تا به ترازو رسیده ام

از ڪوره راه سبز غزل ڪوچ مے ڪنم
با مثنوے به خلسه ے یاهو رسیده ام

از فقر عشق طعنه به هر ماجرا زدم
گاهے تبر به هیمنه ے سروها زدم

با باغبان خسته هم آواز بوده ام
پاے فریب طایفه ناساز بوده ام

از مارهاے زخمے در عمق باتلاق
هرگز نخواه نوش بریزد به اشتیاق

اینجا ڪلاغ مظهر نور چراغ هاست
همسایه ے اصیل نفس هاے زاغ هاست

اینجا ڪسے به حادثه نم پس نمے دهد
هرگز جواب یاوه ے ڪرڪس نمے دهد

اینجا نصیب آینه گرد و غبارهاست
قدرت بدست طایفه ے بے تبارهاست

اینجا بساط مرگ مرا پهن ڪرده اند
هر جا ڪه مے روے همه انگار بَرده اند

فرمانرواے قلعه ے احساس مے شوم
بر فقر داغ آینه حساس مے شوم

با من غریبگے نڪن اے بیقرار درد
من خود شڪسته اے شده ام از تبار درد

از مثنوے به سمت غزل رهنمون شدم
در اوج درد بسته به داغ جنون شدم

اینجا بهاے آینه بودن شڪستن است
رسم تمام مدعیان دل نبستن است

اینجا بهانه مردن ڪل چراغ هاست
در زیر سایه هاے پر از غم نشستن است

اینجا پرنده مظهر پرهاے خسته است
پروانگے نشانه ے از خود گسستن است

این جاده اے ڪه ساده به بن بست رفته است
گاهے بهاے ساده ے از بغض رستن است

حالا دلم گرفته از این شهر سر بزیر
وقتے بهاے عشق فقط دل نبستن است

#پرستش_مددی

ParasteshMadadi