خدای روی زمین من

چشم های عاشقت شد شاعر این مثنوی
حرف هایی دارم ای زیبا که باید بشنوی

خوب من! دلخواه من! ای اولین و آخرین!
هیچ می دانی خدای من شدی روی زمین؟

هیچ می دانی که عشقت شد دلیل بودنم؟
قلب من هستی و با من زنده ای دور از تنم!

زندگی دادی به من، هربار ممنونم هنوز…
من خدا را هم به اعجاز تو مدیونم هنوز!

مستم از عطر تن مثل گل یاست ببین!؛
شعرهایم را معطر کرده احساست ببین!

ناامید از عشق بودم مرگ در من زنده بود
شعر در من بغض می شد غربتم را می سرود

مانده بودم خشک، خالی، بی ترنم، بی صدا
من کجا و با تو این عشق اساطیری کجا؟!

هر مسیری را که رفتم آخرش تنها شدم
در بیابان غزل مجنون بی لیلا شدم!

طرد بودم از خوشی از خنده ای هرچند کم
از تمام این جهان شد مونس من دفترم!

خانه انگاری برای جسم من یک گور بود
چشم هایم قهر با خورشید بود و کور بود

برد دریای نگاهت تا تنم را عشق من…
آمدی و فسخ کردی مردنم را عشق من!

دست هایم را گرفتی پا شدم از این سقوط
با تو انگاری خزر شد سبز در آغوش لوت!

شاعر بیجاری غمگین وجودش زنده شد
باتو یک آیینه در من وسعتی از خنده شد

سر کشیدم تا شراب زندگی را از لبت
واژه هایم غرق در پروانگی شد با تبت

نازدختر! ماه دختر! امپراتور دلم!
ای کلید حل معصومانه ی هر مشکلم!

افتخار قلب من! آرامش هر روز من!
ای که هستی از تمام این جهان دلسوز من!

ای عزیز جان من! شیرین ترین آغاز من!
آسمان چشم هایت خالق پرواز من!

دوستت دارم و این زیباترین کار من است
زن اگر معشوقه ی یک مرد باشد، او زن است!

دوستت دارم و گاهی از خدا هم بیشتر!
یک نفر هستی ولی از اهل عالم بیشتر!

گل به گل با هر تماشا روز و شب می خواهمت
عشق یعنی بی دلیل و بی سبب می خواهمت!

شاعر: سیامک عشقعلی