رهروان شب

ای خفتگان مپرسید احوال شـب روان را
خوابی نباشد هرگز؛ در عشق رهـروان را

آرام و نرم بخوابید بر بستـر و به بالیــن
هیچ دگر مجوییـد درمان شاعــران را

در درد و فکر یاران ؛ رها بســاز ما را
نکوهشی اگر هست ؛ سزاست دلبران را

خلوت خویشتن ما ؛ صومعه است و مسجد
میکده هم کلیساست ؛ راستین راهبــان را

دل تپنده ی ما ؛ شهری است در آه و آتش
دزدیده اند ز بهرش دل های سوختگان را

نجات بده خودت را از این سطور غمگین
چه کارَت آید آخر شرح شکستگان را؟

زین حال ما مپرسید ، چون و چرا و آیا
این طالع نحس آید هر دم ساحران را

بیدار شوید سحر ها ؛ با خنده و هیاهو
شب ها دگر‌ بخوابید وقت است عارفان را

تو ای فروغ تابان ، تابش مکن به خانقاه
ما دم به دم شب تار ، یاریم ستارگان را

در دادگاه عشاق محکوم شدیم به تبعید
ما خوش دلیم بر این حبس ، پرسید شاهدان را

آزاده گرد و خرم ؛ نغمه بخوان و آواز
آزاد مکن تو اما ؛ ما‌ جمله بردگان را

وعده مده تو باران این سرو سر شکسته
تو دم مزن ز پرواز ؛ مجروح پرندگان را

در قفسیم و محبوس ؛ قلم به دست و مایوس
برهم مزن مبادا محفل عاشقان را

خاموش کنید چراغ ها ؛ نوری دگر نباشد
فروغ آن خیالش بس است شیفتگان را

در را فرو ببندید در پشت سر چو رفتید
پرسید اگر ز ما کس جویید مردگان را