سال هاست…

«به نام خدا»

مثلِ یک کابوس می مانَد جهانم سال هاست
میرود از تَن برون هر لحظه جانم سال هاست

از درون می پاشَدَم، انگار… با حسی غریب…
دردِ پنهان مانده ای در اُستخوانم سال هاست

بر لبم لبخندِ تلخی، از تَظاهُر… بَسته نقش…
اینچنین در قالبِ شادی نَهانَم سال هاست

پیش از این سرسخت تر از کوه بودم، ای دریغ…
رفته از کف طاقتم، صبرم، توانم، سال هاست

میرسد تا پیشِ گوشَم مَرگ، اما مانده است…
تا… بِمیرانَد، وَ یا بَخشَد اَمانم سال هاست

این که بَر تَن دارَمَش سَر نیست سَربارِ تَن است
داده ام بر باد سَر را… با زَبانَم سال هاست

می شَوَد آیا که فارغ گردم از غَم هایِ خویش؟…
از خودم پرسیده ام این را گمانم سال هاست!

بی تکلف… بی تعلق… بی تفاوت… بی هَراس…
آتشی افکنده ام… دَر آشیانَم سال هاست

پادشاهِ فصل ها، پاییز… هَمزادِ مَن است…
آری آبان ماهی ام، اَهلِ خزانَم سال هاست!

طالبِم، هَر دَم… بِپیوَندَم، به اُقیانوسِ عِشق…
جاری ام، در راه آن وادی… روانم سال هاست

«گفت، حافظ؛ هیچ بر هیچ است دَهر و کارِ دَهر»
رَسمِ دُنیا، داده پوچی را… نشانم سال هاست

علتِ در پَرده گفتن هایِ مَن، این مِصرَع است…
«حِفظِ اَسراری که می دوزَد دَهانم سال هاست.»

مهران اسدپور

جهان و کار جهان جمله هيچ بر هيچ است
هزار بار من اين نکته کرده ام تحقيق.

«حضرت حافظ»