سحر با همَّتِ آنان که بیدارند می اید…

قالب شعر : خوشه ای متغیّر

دوباره آتش و خون در سرای ایران است
دوباره موج جنون از برای ایران است

هزار جان عزیزان ز هر طرف پَرپَر
ببین که این همه جان خود فدای ایران است

چه کرده ایم ما، که رنج و بدبختی
نوشته شد که تمامی برای ایران است

خطای خویش بدیدم، جفا که بر خود بود
جفا به خلق مگر این خطای ایران است؟

چگونه شور و نوایی مرا بود، وقتی
صدای ناله و شیون، نوای ایران است

چه بغض کرده هوا ! گریه می کند خورشید
دلم گرفته چنان، چون هوای ایران است

به کوچه کوچه ی این سرزمین بارانی
صدای هق هقِ یک زن، صدای ایران است

«
بر پشت من نِه، هر چه دردت را
بر من ببخشا، شامِ سردت را

از جان خریدارم، به من بسپار
ای باغِ زخمی، َ برگِ زردت را

«
درد از خانه ی یک رفته و در صد شده است
حالِ من چون همه ی مردم ما، بَد شده است

آن که می کُشت جوانان وطن را، به خدا
آدمی بود، ندانم که چرا دَد شده است؟!

دیدم از پشتِ زنی تشنه ی آزادی و عشق
هَشتکِ خنجرِ آغشته به خون رَد شده است

زنی افتاده کف کوچه، برهنه، گفتم
ظلم بر مردم آزاده چه بی حد شده است!

لشگر ظلم عجب قهقه سر داده از آن
اشکِ یک زن به گروهِ غم ما، اَد شده است!

چه کنم ؟ یا چه دعایی بکنم شَر برود؟
زده ابلیس به ما ، راهِ دعا سد شده است

دوست دارد که نباشد دل و دل در پی عشق
بین بودن وَ نبودن، چه مُرَدد شده است
»
قسم بر آیه های صبح آزادی
قسم بر پیکر گلبوی مهسایم،
ندا،
نیکا
تمام دخترانِ پَرپَرِ هر کوی و آبادی
سحر با همّت آنان که بیدارند،
می آید…