سرگذشت

این کیست در آیینه؟ منم؟! پیر شدم

ای شعر نیا بر دهنم سیرشدم

کافیست دگر از همه دل گیر شدم

در اول سالم بتو زنجیر شدم

بس کن که من از حال خودم خسته شدم

این صورت پیری که در آیینه بُوَد

نزدیک چهل سال که بی کینه بُوَد

غمهای دلم ساکن در سینه بُوَد

شعری شود آن درد که گنجینه بُوَد

هرکس به کسی من بتو دلبسته شدم

پیکی بزنم با تو، تو ای یار غمم

ساقی تو شدی واژه شراب از سخنم

مستانه شدن با من و تنها شدنم

جفتم تو شدی شب بتو من لب بزنم

همدل تو شدی از همه دل رسته شدم

دل خستم و تنها به خودم مدیونم

شاید خود من از خود من بیرونم

ای روح کجایی؟ نرو از این جونم

ای قلب کجایی؟ ز تو من دلخونم

از گردش ایام، که بشکسته شدم

چون دل بشکست از دل خود، دود شدم

مظلوم شدم گاه که نمرود شدم

بر جنگ دلم رفتم و نابود شدم

خود سوخته ام، بوی خوش عود شدم

سرلشکر عشاقم و سر دسته شدم

شیری که بمردست اگر جان یابد

نامرد چو کفتار به دندان باید

این چرخ فلک هر چه که پایین آید

کفتار به قدرت نگرد چون شاید

کفتار شد او، دشمن برجسته شدم

باور نکن ای دشمن من، ای فلکم

خواهم که تو را دوست شوم با کلکم

خواهم که مرا مست کند دلبرکم

شعرم، تو نباشی، زجهان بر درکم

از لطف تو شد من که چو وارسته شدم

۱۳۹۶/۱/۱