نقش ِتو در خیال ِمن، آتش ِ اندرون شود

آه تو را که بنگرم، چشم و دلم چه خون شود

رفتی؟ به درک باز نیا بر پیشم

آسوده و فارغ شده از تشویشم

شادی

لبخند

رفتی که خدا حافظ تو باشد و حتما

خواهی که دگر هیچ نگیرم خبر از تو

می روم از شهر خود دنیا فراموش شود

خاطرات از دل برون شاید که خاموش شود

خدا را گم نکن وقتی که خود گم میکنی

چو دردت را به خود گویی خودت درمان کنی!

یاربا تنها شدم گریان به درگاه آمدم

با وفا تنها تویی با جان به درگاه آمدم

بتاراج رفت

ثانیه ها 

تیک تیک 

لحظه ها در گذر است 

تمام شب صدای من نگاه عارفانه شد

اشاره های چشم تو ردیف شاعرانه شد

من زنده به آنم که تو یارم باشی

اما تو فقط چوبه ی دارم باشی

تو ای ساقی چه طنازی شراب از لب بنوشان

دلم درد است و تن سرد است و افکارم پریشان

شعر گاهی دردلم بل بل زبانی میکند

بی خبر از حال من یاد از جوانی میکند

‍ خالق چه زیبا آفرید، چشمان شهلای ترا

مومن به شهکار خدا، سبحان ربی خالقا

من اگر آدم شوم آیا تو حوا میشوی؟

تو شریک و همدم این قلب تنها میشوی؟

این کیست در آیینه؟ منم؟! پیر شدم

ای شعر نیا بر دهنم سیرشدم

‍ شاپرکی آمده تا مژده ی شادی بدهد

بر من دلخون شده از یار نمادی بدهد

سوگند به دیدار تو ای قبله ی عشقم

در چشم و دلم، ذکر شبم، یار تو باشی

به این حس غریبانه ی هر شب سوگند

به آن دم که تنم داغ شد از تب سوگند